“…H πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ – «ΟΙ ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ»
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν θα κουραστεί να επαναλαμβάνει με κάθε τρόπο ότι η κρίση είναι πρώτα απ' όλα ηθική και πολιτική και κατά δεύτερον λόγον οικονομική. Το αναφέρω αυτό στην αρχή του κειμένου προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως. Μιλώντας, τώρα, για το περίφημo χρέος και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, τονίζω ότι σε εμάς δεν προκαλεί καμμία έκπληξη ο σκληρός και ανελέητος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι λεγόμενοι "δανειστές" της. Γράφω "δανειστές" και όχι τοκογλύφοι, που είναι και το σωστό, αφού όλοι οι "σπουδαίοι" αυτού του τόπου μας λένε ότι… δίκαια(!) χρωστάμε, τα όσα χρωστάμε!
«Το κακό είναι η τοκογλυφία», έγραφε ο μεγάλος ποιητής του 20ου αιώνα, αλλά και ο δικός μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε πει το ίδιο, μισό αιώνα πριν, λέγοντας ότι «η πλουτοκρατία είναι ο διαρκής αντίχριστος». Δεν μας προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ο σκληρός τρόπος των "δανειστών", γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για κάποιους λαούς και θρησκευτικά δόγματα, το χρήμα, ο αποθησαυρισμός, ο τόκος, όχι απλώς αποτελούν κοινωνικές αξίες, αλλά λαμβάνουν τις διαστάσεις ενός θεϊκού δόγματος. Αυτό είναι η προτεσταντική ηθική, για όσους δεν το ξέρουν. Αυτοί είναι οι περίφημοι "WASP" (White Anglo Saxon Protestant), αυτή είναι η Άγγελα Μέρκελ, κόρη προτεστάντη κληρικού, αυτοί είναι οι Σάυλοκ συνεταίροι τους στα θησαυροφυλάκια του άυλου χρήματος, αυτοί είναι, αυτά πιστεύουν και για αυτόν τον λόγο και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για τα φάρμακα των καρκινοπαθών στην χώρα μας, ούτε για την εθνική άμυνα της Πατρίδας μας, ούτε για την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια. Όμως, θα πει ο δύσπιστος, αυτοί είναι οι ισχυροί του κόσμου και πως θα τους αντιμετωπίσεις; Χρειάζεσαι συμμάχους. Έχουμε συμμάχους;
«Οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. «Τα δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».
Όσο λοιπόν η Ελλάδα είναι ένας παρίας με απλωμένο χέρι δεν πρόκειται να αποκτήσει συμμάχους, οι οποίοι θα την σεβαστούν. Χρειάζεται να γίνει διεκδικητική και γιατί όχι εάν χρειαστεί επιθετική! Μόνον τότε θα γίνει σεβαστή στους εχθρούς της και ενδεχομένως θα αποκτήσει και ειλικρινείς φίλους και όχι… νέα αφεντικά.
Αντ΄ αυτού όμως, αυτοί που για κακή τύχη της χώρας κρατούν στα χέρια τους το μέλλον του Έθνους προσπαθούν με τρόπο "λογιστικό" να αντιμετωπίσουν την δεδομένη στην πραγματικότητα χρεωκοπία ελπίζοντας στο γεγονός ότι εξουσιάζουν έναν λαό κουρασμένο του οποίου την ψυχή λεηλάτησαν από κάθε είδους ιδανικά και αξίες! Επ' αυτού του θέματος, στο ίδιο κείμενό του ο περιφρονημένος από την θολοκουλτούρα της αριστεράς αείμνηστος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης γράφει:
«Η ΛΥΣΗ του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας όχι λογιστική αλλά σε παραγωγική βάση αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπιστούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί «δείκτες»: το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από την άνοδο του τουρισμού δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία”
Προφανές αυτό το οποίο τονίζει. Η επιστροφή στην εθνική παραγωγή(«εθνική βιωσιμότητα σε βάση παραγωγική και όχι λογιστική»), όμως, δεν λέει τίποτε, αποτελεί λόγο κενό για τους διαχειριστές της κρίσεως της χώρας μας.
«Εναντίον στο ρεύμα του κοσμοπολιτισμού πηγαίνει το ρεύμα του Ελληνισμού και κάθε εθνισμού. Ο πολιτισμός της Ευρώπης ο τωρινός πηγαίνει κατά τον κοσμοπολιτισμό. Οι περισσότεροι αφίνονται στο ρεύμα αυτό. Είναι όμως και πολλοί που δεν αφίνονται. Τι κάνουν αυτοί; Κλείνονται στο καυκί τους από σιχαμό για τη μετριότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του κοσμοπολιτισμού. Όσο μέτριο και αν είναι το σπίτι τους, το καυκί τους, όμως καλύτερο είναι από το κοσμοπολιτισμό και τους εμπνέει περισσότερο. Εκεί βρίσκουν και καλλιεργούν τη δροσερή πηγή κάθε δυναμισμού τους».
Πίσω στο καυκί μας, λοιπόν. Αυτά έγραφε ο Ίων Δραγούμης, βλέποντας αυτό που αδυσώπητα ερχότανε. Βλέποντας επίσης το πόσο ανήμπορες ήταν οι πολιτικές δυνάμεις, και τότε όπως και τώρα να αντιμετωπίσουν την μεγάλη απειλή ενάντια στην εθνική ταυτότητα, απέναντι στην παγκόσμια θύελλα που ερχόταν. Η διαπίστωσή του αυτή του δημιουργούσε την απορία τι πρέπει να επιλέξει κανείς την ώρα του κινδύνου, το Έθνος ή το πολίτευμα; και επί του θέματος τούτου απαντούσε με τρόπο ξεκάθαρο:
«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Δεν είναι η ζωή μας. Ή θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσωμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που μας έρχεται καλλίτερα. Πως, χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;» ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1903
Μέσα στον 21ο αιώνα είναι μοιραίο να ανατείλει ένας νέος κόσμος και στον νέο αυτό κόσμο πρέπει να υπάρχει ΕΛΛΑΔΑ. Αυτό για εμάς ευρίσκεται υπεράνω όλων, αποτελεί Δόγμα και πρωταρχικό καθήκον ενάντια στην κάθε λογιστική οπτική του κάθε κακομοίρη.
Ν. Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
xryshaygh.com
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ – «ΟΙ ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ»
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν θα κουραστεί να επαναλαμβάνει με κάθε τρόπο ότι η κρίση είναι πρώτα απ' όλα ηθική και πολιτική και κατά δεύτερον λόγον οικονομική. Το αναφέρω αυτό στην αρχή του κειμένου προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως. Μιλώντας, τώρα, για το περίφημo χρέος και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, τονίζω ότι σε εμάς δεν προκαλεί καμμία έκπληξη ο σκληρός και ανελέητος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι λεγόμενοι "δανειστές" της. Γράφω "δανειστές" και όχι τοκογλύφοι, που είναι και το σωστό, αφού όλοι οι "σπουδαίοι" αυτού του τόπου μας λένε ότι… δίκαια(!) χρωστάμε, τα όσα χρωστάμε!
«Το κακό είναι η τοκογλυφία», έγραφε ο μεγάλος ποιητής του 20ου αιώνα, αλλά και ο δικός μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε πει το ίδιο, μισό αιώνα πριν, λέγοντας ότι «η πλουτοκρατία είναι ο διαρκής αντίχριστος». Δεν μας προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ο σκληρός τρόπος των "δανειστών", γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για κάποιους λαούς και θρησκευτικά δόγματα, το χρήμα, ο αποθησαυρισμός, ο τόκος, όχι απλώς αποτελούν κοινωνικές αξίες, αλλά λαμβάνουν τις διαστάσεις ενός θεϊκού δόγματος. Αυτό είναι η προτεσταντική ηθική, για όσους δεν το ξέρουν. Αυτοί είναι οι περίφημοι "WASP" (White Anglo Saxon Protestant), αυτή είναι η Άγγελα Μέρκελ, κόρη προτεστάντη κληρικού, αυτοί είναι οι Σάυλοκ συνεταίροι τους στα θησαυροφυλάκια του άυλου χρήματος, αυτοί είναι, αυτά πιστεύουν και για αυτόν τον λόγο και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για τα φάρμακα των καρκινοπαθών στην χώρα μας, ούτε για την εθνική άμυνα της Πατρίδας μας, ούτε για την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια. Όμως, θα πει ο δύσπιστος, αυτοί είναι οι ισχυροί του κόσμου και πως θα τους αντιμετωπίσεις; Χρειάζεσαι συμμάχους. Έχουμε συμμάχους;
«Εθνική βιωσιμότητα όχι λογιστική αλλά σε παραγωγική βάση»
Γράφει και απαντά πολλά χρόνια πριν, συγκεκριμένα 16, το 1996, ο Παναγιώτης Κονδύλης: "«Οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. «Τα δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».
Όσο λοιπόν η Ελλάδα είναι ένας παρίας με απλωμένο χέρι δεν πρόκειται να αποκτήσει συμμάχους, οι οποίοι θα την σεβαστούν. Χρειάζεται να γίνει διεκδικητική και γιατί όχι εάν χρειαστεί επιθετική! Μόνον τότε θα γίνει σεβαστή στους εχθρούς της και ενδεχομένως θα αποκτήσει και ειλικρινείς φίλους και όχι… νέα αφεντικά.
Αντ΄ αυτού όμως, αυτοί που για κακή τύχη της χώρας κρατούν στα χέρια τους το μέλλον του Έθνους προσπαθούν με τρόπο "λογιστικό" να αντιμετωπίσουν την δεδομένη στην πραγματικότητα χρεωκοπία ελπίζοντας στο γεγονός ότι εξουσιάζουν έναν λαό κουρασμένο του οποίου την ψυχή λεηλάτησαν από κάθε είδους ιδανικά και αξίες! Επ' αυτού του θέματος, στο ίδιο κείμενό του ο περιφρονημένος από την θολοκουλτούρα της αριστεράς αείμνηστος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης γράφει:
«Η ΛΥΣΗ του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας όχι λογιστική αλλά σε παραγωγική βάση αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπιστούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί «δείκτες»: το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από την άνοδο του τουρισμού δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία”
Προφανές αυτό το οποίο τονίζει. Η επιστροφή στην εθνική παραγωγή(«εθνική βιωσιμότητα σε βάση παραγωγική και όχι λογιστική»), όμως, δεν λέει τίποτε, αποτελεί λόγο κενό για τους διαχειριστές της κρίσεως της χώρας μας.
Όταν στα 1903 ο Ίων Δραγούμης μιλούσε για την «παγκοσμιοποίηση»
Ο δύσπιστος, καλόβουλος ή κακόβουλος δεν έχει σημασία, θα υποστηρίξει πως όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως δεν έχουν καμμία αξία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Στην σημερινή εποχή όταν πλέον "οι πιστωτές των βασιλέων είναι και οι βασιλείς των πίστεων". Σίγουρα είναι δύσκολο. Χωρίς αμφιβολία θέλει θυσίες. Όμως έτσι επιβιώνουν τα Έθνη. Έτσι γράφουν ιστορία και όχι με την υποταγή και την απάθεια. Ήταν στα 1903 όταν ο μεγάλος Έλληνας Ίων Δραγούμης ευρισκόμενος στην αιματοβαμμένη γη της Μακεδονίας σαν πρόξενος της χώρας μας στο Μοναστήριον (το οποίο σήμερα ανήκει στα Σκόπια και αποκαλείται Βίτολα...), έγραφε για την περίφημη παγκοσμιοποίηση, που σήμερα με τρόπο σκληρό σαν Έθνος βιώνουμε:«Εναντίον στο ρεύμα του κοσμοπολιτισμού πηγαίνει το ρεύμα του Ελληνισμού και κάθε εθνισμού. Ο πολιτισμός της Ευρώπης ο τωρινός πηγαίνει κατά τον κοσμοπολιτισμό. Οι περισσότεροι αφίνονται στο ρεύμα αυτό. Είναι όμως και πολλοί που δεν αφίνονται. Τι κάνουν αυτοί; Κλείνονται στο καυκί τους από σιχαμό για τη μετριότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του κοσμοπολιτισμού. Όσο μέτριο και αν είναι το σπίτι τους, το καυκί τους, όμως καλύτερο είναι από το κοσμοπολιτισμό και τους εμπνέει περισσότερο. Εκεί βρίσκουν και καλλιεργούν τη δροσερή πηγή κάθε δυναμισμού τους».
Πίσω στο καυκί μας, λοιπόν. Αυτά έγραφε ο Ίων Δραγούμης, βλέποντας αυτό που αδυσώπητα ερχότανε. Βλέποντας επίσης το πόσο ανήμπορες ήταν οι πολιτικές δυνάμεις, και τότε όπως και τώρα να αντιμετωπίσουν την μεγάλη απειλή ενάντια στην εθνική ταυτότητα, απέναντι στην παγκόσμια θύελλα που ερχόταν. Η διαπίστωσή του αυτή του δημιουργούσε την απορία τι πρέπει να επιλέξει κανείς την ώρα του κινδύνου, το Έθνος ή το πολίτευμα; και επί του θέματος τούτου απαντούσε με τρόπο ξεκάθαρο:
«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Δεν είναι η ζωή μας. Ή θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσωμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που μας έρχεται καλλίτερα. Πως, χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;» ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1903
Όταν οι αληθινοί Αριστοκράτες άφηναν τα σαλόνια για να πάνε να πεθάνουν στους βάλτους
Αυτά στην Ελλάδα του 1903, μια Ελλάδα, όμως, πολύ διαφορετική από την σημερινή. Τότε, οι αληθινοί Αριστοκράτες της εποχής άφηναν τα σαλόνια των Αθηνών για να πάνε να πεθάνουν στους βάλτους της Μακεδονίας μας. Σήμερα, οι «επώνυμοι» ψευτοαριστοκράτες αφήνουν την Αθήνα, φορτωμένοι κόκα, για τα κοσμικά «στέκια» εντός και εκτός της χώρας, όπου και ξεπουλάνε για το χρήμα και με το χρήμα και ψυχή και Πατρίδα και συνείδηση. Ζούμε στην Ελλάδα του 2012 και πράγματι η κρίση ίσως να είναι μια λύση, υπό την έννοια ότι το παραμύθι θα τελειώσει, το ψεύτικο όνειρο θα αποδειχθεί (ήδη έχει αποδειχθεί) ένας φρικτός εφιάλτης. Ζητούν τα πάντα οι περίφημοι "δανειστές" μας. Ζητούν την εθνική μας ταυτότητα, ζητούν την Γη μας, ζητούν την Ψυχή μας! Και ποιοι μπορούν να αντισταθούν στις απαιτήσεις τους; Στις απαιτήσεις της περίφημης "παγκοσμιοποίησης", που δεν θέλει να υπάρχουν Πατρίδες, δεν θέλει ανθρώπους ελεύθερους, αλλά θέλει έναν άμορφο πολτό, μια μάζα χωρίς ρίζες, μια αγέλη πειθήνιο όργανο στα σχέδια των «εκλεκτών» της. Η λεγόμενη κεντροδεξιά και ο φιλελευθερισμός από την ίδια τη φύση της ιδεολογίας της δεν είναι αντίθετη σε μία διεθνιστική θεώρηση των πραγμάτων, το αντίθετο. Το ίδιο συμβαίνει και με την σε κάθε της εκδοχή μαρξιστική αριστερά, η οποία δεν πιστεύει στο εθνικό κράτος. Όμως, τόσο η μία πλευρά, όσο και η άλλη δεν μπορούν να δώσουν λύση και η λύση, η μία και μοναδική είναι μια Ελλάδα Εθνικιστική! Η οποία, όμως, ας μη γελιόμαστε δεν είναι εύκολο να έλθει και θα πολεμήσουν τον ερχομό της με κάθε τρόπο. Η μάχη, λοιπόν, αυτή που έρχεται θα κρίνει αυτό το ίδιο του το μέλλον του Έθνους και δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί με συμπλέγματα άλλων εποχών.Μέσα στον 21ο αιώνα είναι μοιραίο να ανατείλει ένας νέος κόσμος και στον νέο αυτό κόσμο πρέπει να υπάρχει ΕΛΛΑΔΑ. Αυτό για εμάς ευρίσκεται υπεράνω όλων, αποτελεί Δόγμα και πρωταρχικό καθήκον ενάντια στην κάθε λογιστική οπτική του κάθε κακομοίρη.
Ν. Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
xryshaygh.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου