Ευρώ ή Δραχμή;

Γράφει ο Παναγιώτης Γ. Γεωργόπουλος
Ταξίαρχος Πολεμικής Αεροπορίας ε.α.

Ωραία λοιπόν, μετά από απαίτηση των δανειστών μας, με την απειλή της μη εκταμίευσης της 6ης δόσης, συμφώνησαν οι αρχηγοί, όλοι μπήκαν στο κάδρο, σχηματίσθηκε κυβέρνηση. Οικουμενική; Μεταβατική; Εθνικής συνεργασίας; Εθνικής ενότητος; Έκτακτης ανάγκης; Εθνικής Σωτηρίας; Εθνικής συνεννοήσεως; Πείτε τη όπως θέλετε. Και; Τι πρόκειται να αλλάξει; Η καθημερινότητά μας; Η αγωνία μας για το αύριο; Να καταλαγιάσουν οι φόβοι μας για την επιβίωση, για το μέλλον της Ελλάδος; Δεν το πιστεύω. (Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα. Κώστας Βάρναλης)

Η πολιτική ηγεσία (κατώτερη των περιστάσεων), προσπαθεί να μας πείσει ότι το «κούρεμα» του χρέους, είναι μεγάλο πράγμα, θα μας απαλλάξει από ένα μεγάλο μέρος του χρέους, η Ελλάδα θα ανασάνει, θα μας σώσει, θα μας δώσει ώθηση προς τα εμπρός, γλυτώσαμε, κλπ. Είναι έτσι;

Κάθε φορά τρομοκρατούν τους πολίτες, προσέξτε, αν δε γίνει το ένα θα χρεοκοπήσουμε, αν δε γίνει το άλλο θα γυρίσουμε στη δραχμή, αν δεν κάνουμε ότι μας λένε οι εταίροι μας, θα γυρίσουμε στην δεκαετία 60, θα γίνουμε Ινδία, Βιετνάμ, Βουλγαρία, επαίτες, δεν μπορούμε μόνοι μας, θα πεθάνουμε από την πείνα. Ο τρόμος βασιλεύει πάνω από τη χώρα. Μη μιλάτε, απλά υπακούστε.

Μπαίνοντας στην Ευρωζώνη και στο ευρώ, οι πολιτικοί μας μας είπαν, ότι από δω και πέρα δεν έχουμε πρόβλημα, είμαστε προστατευμένοι από οικονομικές κρίσεις, θα έλθει ανάπτυξη, θα προοδεύσουμε, θα γίνουμε όπως οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες κλπ.

Ας θυμηθούμε τι είπε ο τότε πρωθυπουργός κ. Σημίτης την 31 Οκτ. 2001, σε επίσκεψή του στο Νομισματοκοπείο:

«Η κυκλοφορία του ευρώ είναι σταθμός στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ένας σταθμός για την ανάπτυξη, το νέο κοινωνικό κράτος, την ολόπλευρη ενδυνάμωση της διεθνούς θέσης της χώρας».
«Σήμερα ο εθνικός στόχος για την Ελλάδα είναι η πραγματική σύγκλιση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να πετύχουμε το ίδιο βιοτικό επίπεδο με αυτές. Με την κυκλοφορία του ευρώ είμαστε πλέον σαν χώρα πολύ πιο ενισχυμένη απ’ αυτό που θα αντιστοιχούσε στο μέγεθος της χώρας μας καθώς πλέον έχουμε αποκτήσει μεγαλύτερη ικανότητα να αντιμετωπίζουμε οικονομικές κρίσεις».

Όλα ψέματα. Πέρασαν 10 χρόνια και τι έγινε, ούτε ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο έχουμε ούτε αποφύγαμε τη δίνη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης (με μεγάλες ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας), πως μας προστάτευσε το ευρώ και η ευρωζώνη; Τώρα βγαίνουν αυτοί που μας δέχτηκαν στην ευρωζώνη και λένε ότι κακώς μπήκαμε στο ευρώ, τους κοροϊδέψαμε !!!!! δεν πληρούσαμε τα κριτήρια, είναι δυνατόν να μην ήξεραν; Άλλοι λένε, αν είμαστε έξω από το ευρώ η κρίση θα είχε εντονότερα χαρακτηριστικά, δηλαδή τι χειρότερο θα γινόταν; Θα μας έβαζαν σε θαλάμους αερίων;

Το χρέος της Ελλάδος ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη, η Ελλάδα δε μπορεί να το αποπληρώσει, θα πρέπει να στριμωχτούμε δε ξέρω για πόσα χρόνια για να γυρίσουμε στα επίπεδα του 2009!!!!!!!, ζούμε με δανεικά και θα συνεχίζουμε να ζούμε αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας, η συμπεριφορά μας, η αδιαφορία μας, να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, πολίτες της ήσσονος προσπάθειας, μάθαμε στην τεμπελιά, στο ραχάτι (τούρκικο), στην απάτη, στον ωχαδερφισμό.

Ζούσαμε (με τις ευχές του Κράτους), σε μια εικονική πραγματικότητα, θέλαμε εργάτες στα χωράφια που κάποτε ήταν οικογενειακή υπόθεση, βοήθεια στο σπίτι, πηγαίναμε παντού με το αυτοκίνητο, αγοράζαμε τα πάντα χωρίς πολλές φορές να τα χρειαζόμαστε, παίρναμε δάνεια (με πίεση των Τραπεζών) καταναλωτικά, στεγαστικά, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, δάνεια για γάμο, πιστωτικές κάρτες, αγοράζαμε εισαγόμενα προϊόντα, αισθανόμαστε άρχοντες, πρίγκηπες.

Παρατήσαμε τη γη (έχουμε εισαγωγές πολλών αγροτικών προϊόντων), ήρθαμε στην Αθήνα (40% του ελληνικού πληθυσμού), ψάχνοντας δουλειά γραφείου, να μη λερωνόμαστε, να βάζουμε υπογραφές, διορισμοί παντού (βοηθούντος του πολιτικού συστήματος), οι υπόλοιποι άνοιγαν εμπορικά καταστήματα, περιμένοντας τους μισθωτούς, άνοιξαν παρά πολλά με ποιο αποτέλεσμα; Τώρα που οι μισθωτοί απολύονται, τίθενται σε εργασιακή εφεδρεία, ή μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις τους, αναγκαστικά κλείνουν από έλλειψη πελατείας και κόσμος μένει άνεργος. Ας μη μιλάμε για τα εργοστάσια, έχουν κλείσει εδώ και πολλά χρόνια.

Και μας λένε, μη κινείστε, μην εκνευρίζετε τους πιστωτές μας, θα μας κόψουν την πίστωση, μου θυμίζουν τα μπακάλικα, όταν ήθελαν να κόψουν την πίστωση, έβαζαν πινακίδες «Πίστωση από αύριο» ή «Η πίστωση τελείωσε χθες», έτσι θα μας συμπεριφέρονται, όταν έρχεται η 6η, 7η, 8η και δε ξέρω πόσες ακόμα δόσεις και πόσα ακόμα δάνεια, τρόμος για μια ζωή. Θα μας απειλούν συνέχεια ή αυτό ή δεν έχει δάνειο. (Βέλτιον θανείν άπαξ ή διά βίου τρέμειν) (καλύτερα να πεθάνεις μια φορά παρά να τρέμεις από το φόβο σου μια ζωή) Αίσωπος. Αξίζει τον κόπο;

Το κούρεμα τι θα μας δώσει; Δε θα επιβαρύνει πιο πολύ την καθημερινότητά μας; (αυτό μπορεί να αναλύσουν οικονομολόγοι). Να πιστέψουμε ότι οι δανειστές μας, μας λυπήθηκαν και θα τα δώσουν έτσι; Δεν θα υπάρχουν ανταλλάγματα; Αυτό που ακούγεται για την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας; Για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Αξίζει το κόπο να είσαι στο ευρώ, με τις απειλές και τις προσβολές των δανειστών να μας αφήσουν χωρίς δάνεια και δε θα έχουμε άλλη επιλογή; Πως θα έχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα που λένε χωρίς παραγωγή; Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να πατήσουμε στα πόδια μας να καταλάβουμε ότι κανένας δε βοηθάει χωρίς ανταλλάγματα, να εκμεταλλευτούμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές.

Γιατί πρέπει να είμαι κάθε μέρα με την αγωνία αν θα πάρω μισθό ή σύνταξη και πόσο θα μου μειωθεί, ας ξεκινήσουμε από το μηδέν, να πατήσουμε γερά στο βυθό όπου μας βούλιαξε το πολιτικό μας σύστημα να ανεβούμε στην επιφάνεια, να ανασάνουμε μόνοι μας, χωρίς τον αναπνευστήρα της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, (γνωρίζουμε ότι όταν χρησιμοποιείται για μεγάλο χρονικό διάστημα οι πνεύμονες ατροφούν). Να δουλέψουμε, τίποτα δεν χαρίζεται, όλα αποκτώνται με κόπο με ιδρώτα, όχι όπως μας έμαθαν. (Μόνο αφού έχουμε χάσει τα πάντα, είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα. Chuck Palahniuk Αμερικανός δημοσιογράφος) 

 

kostasxan.blogspot.com