Ένα μεγάλο ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη πολλών Ελλήνων στον τωρινό
καιρό της ειρηνικής κατάληψης της πατρίδος μας από τους τοκογλύφους του
διεθνιστικού νεοταξισμού είναι ο λόγος που βαστάει το λαό μας σε κατάσταση
ήρεμης οργής και εν τέλει αποχαύνωσης. Πως γίνεται δηλαδή να αντιλαμβανόμαστε
πως η πατρίδα μας χάνεται και οι ελληνικές ψυχές θυσιάζονται για έναν σκοπό
ξένο και ανίερο όταν το αδιέξοδο που ζούμε το ονομάζουν πολιτικάντηδες και
ενημερωτές του ντόπιου νεοταξισμού δρόμο διαφυγής από την «κρίση».
Η αλήθεια αποκρύπτεται πίσω από έναν παραμορφωτικό φακό και οι
διαστάσεις της τεμαχίζονται με τις ενέργειες των συστημικών κομμάτων,
κυβερνητικών και «αντιπολιτευτικών». Αυτός είναι ο λόγος που όλοι μαζί οι
πρόθυμοι αρχοντοραγιάδες αποδέχονται την κοινή φύση του στημένου χρέους ο ένας
μετά τον άλλο, μεταβάλλοντας ανούσιες λεπτομέρειες από τις προτεινόμενες
«λύσεις» που φέρουν. Λύσεις που συντηρούν στην επικαιρότητα το οικονομικό
δόλωμα κρατώντας παράλληλα τον ελληνικό λαό διαιρεμένο εντός του εντολοδόχου
νεοταξικού καθεστώτος.
Ο πόνος δεν επιδιώκεται να απαλυνθεί και το σύστημα δεν καταβάλλει
ουσιαστική μέριμνα για να τον εξαλείψει. Και τούτο διότι το ανθελληνικό σχέδιο
έχει χρόνους πολλούς που εφαρμόζεται, τόσους όσους χρονολογείται το ξενοκίνητο
γκουβέρνο.
Έχει πλέον φθάσει το κλείσιμο του ολέθριου λογαριασμού και έτσι γίνεται
το ταμείο βάσει του οποίου μας επιβλήθηκαν αυτοί που πίστεψε ο λαός πως τάχα
επέλεγε για εκπροσώπους. Αυτούς που έγραφε ένα κομμάτι χαρτί, το επιλεγόμενο
ψηφοδέλτιο, όταν πριν έπαιρνε εν αγνοία μας «ευλογία» από σκοτεινές λέσχες και
προβολή από τη νεοταξική προπαγάνδα. Τώρα λοιπόν που το αίμα ρέει, η μεθόδευση
στηρίζεται στο φράξιμο της γνώσης για πραγματικές λύσεις και διεκδικητικές
διεξόδους μαζί με την κατάρα του διαίρει και βασίλευε.
Αυτό που ζούμε λοιπόν σήμερα είναι η ανάδειξη μιας ξένης φύσης, ενός
καταπιεσμένου τύπου Έλληνα που δεν έχει σχέση με την ιστορία, το χαρακτήρα και
την αποστολή του ελληνισμού μας. Αυτοί που δεν αντιδρούν, πολύ απλά δεν
εκφράζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο γνωστός πρώην Βρετανός πρωθυπουργός
Τσόρτσιλ έλεγε πως «αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας»!
Είναι ο ίδιος άνθρωπος του διεθνούς σιωνισμού που μας αναγνώρισε ως γνήσιους
εκφραστές του ηρωισμού όταν παράλληλα ρύθμιζε την μεταπολεμική ένταξη της
Ελλάδος στην βρετανική σφαίρα επιρροής.
Τα λόγια τούτα του Τσόρτσιλ βέβαια δεν «έτυχε» να τα ακούσει ποτέ ο
λαός μας και ποτέ δεν του τα μεταφέρανε οι διορισμένοι ταγοί του. Δεν το
πράξανε ούτε στον καιρό της αδελφοκτόνου και ξενοκίνητης συρράξεως ούτε όταν
θέτανε στο περιθώριο τον Ελληνικό Στρατό για να φέρουνε το ανθελληνικό
υπόστρωμα που ονομάσανε «δημοκρατία», την πρώτη, τη δεύτερη και τώρα την τρίτη
που θέλουνε να μας φέρουνε μαζί με την μικρότερη Ελλάδα της παγκόσμιας
διακυβέρνησης.
Στον καιρό της πρώτης «δημοκρατίας» αποδεχτήκαμε το ελληνικό αίμα και
αρνηθήκαμε την Μεγάλη Ιδέα που μας έδωσε την τωρινή «ελεύθερη» πατρίδα,
εγκαταλείποντας μια ακόμη μεγαλύτερη Ελλάδα ολόγυρα από τα σύνορά μας. Πατήσαμε
ουσιαστικά και τυπικά τον όρκο που έδωσε και μας κατέλειπε ως ύψιστη κληρονομιά
ο Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και όλοι οι συναγωνιστές του, μεταξύ των
οποίων και οι δικοί μου παππούληδες, οι Πανουργιάδες.
Αφού λοιπόν οπισθοχωρήσαμε από τον δικό τους αληθινό προορισμό της
Κωνσταντινούπολης, κάναμε άλλα τόσα βήματα πίσω αφήνοντας τη Βόρειο Ήπειρο και
όλα τα άλλα γειτονικά προσκυνήματα. Φτιάξαμε κυβερνήσεις δήθεν ενωτικές που
γρήγορα πράξανε αυτό που ξέρανε να κάνουνε. Πνίγηκαν στη διαφθορά και την
απαξίωση της Ελλάδος.
Η δεύτερη «δημοκρατία» αναδύθηκε μέσα από το σκοτεινό πέπλο της
προδοσίας και την ενοχοποίηση της στρατιωτικής επαναστάσεως της 21ης
Απριλίου αφού πριν την είχανε ανατρέψει και ουδέν δύνατο ελευθέρως να
αντιλέξει. Στα ερείπια λοιπόν της Κύπρου ήρθαν οι νέοι τότε «σωτήρες»,
δομημένοι όμως από παλιά πολιτικά υλικά και τζάκια, για να διαλύσουν την
ελληνική παραγωγικότητα, την εθνική οικονομία, το στράτευμα και τον εθνικό και
κοινωνικό μας ιστό.
Το παραμύθι και σ’ αυτή την ψευτοδημοκρατία και στην προηγούμενη
παρουσίασε τις οπισθοχωρήσεις ως αναγκαίο κακό που κάποιοι άλλοι φταίγανε,
δίχως όμως να δώσουνε μήτε την πραγματική αλήθεια μήτε εθνικό όραμα και λαϊκή
προοπτική. Η παιδεία αλώθηκε πραγματώνοντας μια ακόμη σκληρότερη άλωση από
εκείνη της Πόλης, η δημοσιογραφία και οι πολιτικάντηδες κατασυκοφάντησαν και
κατασυκοφαντούν ακόμη πιο ανήθικα τον ελληνικό εθνικοκοινωνισμό. Και η
χειραφέτηση η πολιτικάντικη και εθνοπροδοτική με τις λυκοφιλίες και τους τόκους
καταργούν διεθνείς συνθήκες και μοιράζουν εθνικά εδάφη και κυριαρχία ωσάν τα
ιμάτια του Χριστού μας που διαμοίρασαν οι δυνατοί του καιρού με τον ίδιο
σιωνιστικό δάκτυλο.
Αυτός ο ευλογημένος λαός έδωσε νόημα στον πολιτισμό και την πίστη.
Ξέρει να λέει σαν τον Εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά τα μεγάλα όχι στις κατοχές και να
αγωνίζεται σαν ένα Σώμα για Ελευθερία και Εθνική Κυριαρχία. Ανοίγει την καρδιά
στον αδερφό του και σκορπά εκτυφλωτικό φως ελληνικής δικαιοσύνης και ηγεμονίας.
Λατρεύει τη Φυλή του. Έχει ψηλά το Θεό και απλώνει τα εθνικά του λάβαρα
εξαλείφοντας πάσα τυραννία. Αυτή η Μεγάλη Ελλάδα του Λαϊκού Εθνικισμού έρχεται
και δεν τη σταματά κανείς.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου