Απάντηση στον Συριζαίο Θεοδωρίδη από έναν ήρωα του '40: ''Πολεμούσα μια βδομάδα νηστικός αλλά πολεμούσα για τιμή και πατρίδα... Αν με καλούσαν σήμερα θα πήγαινα ξανά!!'' Βίντεο!!

Δυστυχώς για τους αριστερούς παραχαράκτες της ιστορίας, πέρσυ τέτοιες μέρες ένας πραγματικός ήρωας αφηγήθηκε  γεγονότα του '40 σε τοπικό κανάλι (βλέπετε τα ''μεγάλα'' κανάλια δίνουν βήμα μόνο στον ψευτοήρωα Γλέζο)...



Τι είναι παραμύθι τελικά;; Το Έπος του '40 ή αυτά που κατεβάζει κάθε τόσο το άρρωστο μυαλό του Θεοδωρίδη;;

makeleio_Ο Αριστείδης Κασσάρας είναι 103 ετών και ο Αριστοτέλης Παπαντώτης 93... Ήταν ντυμένοι στρατιώτες στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο. Η αφήγησή τους καθηλώνει. Θυμούνται την Ιταλική επίθεση που εκδηλώθηκε στις 05:00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου

Θυμούνται την σάλπιγγα που έδινε τό σύνθημα τής μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Διηγούνται στιγμές από το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, την αναχώρηση του τάγματος απο το Μεσολόγγι , την μεταφορά με το τρένο στο Αγρίνιο, την παρέλαση στο Κέντρο της πόλης και την προώθηση τους στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο.

Αριθμητικώς, υστερούσαν πολύ έναντι των Ιταλών, αλλά η δύναμη της θέλησης και αγάπης για την πατρίδα αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν ολόκληρος ο πληθυσμός, από τους πιο φτωχούς και πεινασμένους, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος.

«Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το καθήκον, που φλόγιζε τα μεθυσμένα νιάτα μας σαν ξεκινούσαν για το μέτωπο, με το όραμα της νίκης. Δεν μας χώριζαν διαφορές, δεν μάς δηλητηρίαζαν πολιτικά μίση, δεν μάς διαιρούσαν τάξεις, ιδέες, φρονήματα. Ήμασταν το Έθνος ενιαίο και αδιαίρετο, που έπρεπε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, που μάς χάρισαν με αίμα και θυσίες οι πρόγονοι και που εμείς είχαμε απαράβατο χρέος, πάλι με αίμα και θυσίες να την διαφυλάξουμε, για να την κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Λέγαμε όταν κινούσαμε για το Μέτωπο: Όλοι μαζί αδέλφια, για την Λευτεριά μας! Την ώρα που οι άντρες πήγαιναν στον πόλεμο οι μοναδικές γυναίκες των χωριών ανέλαβαν τον ανεφοδιασμό του στρατού και υποκατέστησαν στην τα μεταγωγικά!

Σκυφτές, λυγισμένες στα δύο από το βάρος της κάσας των φυσεκιών που τους βάραινε την πλάτη, ανέβαιναν με το ήσυχο, ακούραστο βήμα 18 ώρες κατά συνέχεια, ενώ πίσω ακολουθούσαν τα παιδιά τους, φορτωμένα ταγάρια με γεμιστήρες πολυβόλων ή μια οβίδα ορειβατικού. Στο γυρισμό κατέβαζαν τραυματίες για τα νοσοκομεία...» Ακόμα και κανόνια σύρανε με τις τριχιές των ζώων...

Ακόμη και σήμερα σε αυτή την ηλικία εάν η πατρίδα μας φώναζε θα πηγαίναμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από την πατρίδα και την οικογένεια». 

 

http://elnewsgr.blogspot.gr