Πρέπει να μιλάμε;

Η φωνή μας, ο λόγος μας, οι σκέψεις μας είναι ένα από τα δώρα του Θεού στον άνθρωπο. Η μεταπολιτευτική πολιτιστική τρομοκρατία χώρισε τους Έλληνες στα δυο: Στις αριστερές αυθεντίες  που αλληλοχρίζονταν και αλληλοευλογούνταν, αυτούς που είχαν το δικαίωμα  να επιβάλλουν τις απόψεις τους στη δημόσια ζωή, στα ΜΜΕ , στα Σχολεία. Τους χρυσοπληρωμένους κονδυλοφόρους της δημοσιογραφίας, τους πανεπιστημιακούς, τους εγκεκριμένους τραγουδοποιούς, τους συνδικαλιστές, τους πολιτικάντηδες.  Και στο Λαό, τη σιωπηλή πλειοψηφία, τους ανθρώπους της εργασίας και της καθημερινής δημιουργίας, που λοιδορήθηκαν και υποτιμήθηκαν ως ανεπίδεκτοι κουλτούρας και ανάξιοι ενδιαφέροντος για τα κρατικοδίαιτα λαμόγια του πολιτισμού και της δημοσιογραφίας. Και ο λαός σιώπησε. Είτε σταμάτησε να σκέφτεται και προσπάθησε να συμμορφωθεί με τις επιταγές των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, είτε δαγκώθηκε και κατάπιε τη λογική του, θύμωνε, μούτζωνε και σιωπούσε. Οι Έλληνες, αυτοί που τους λένε «απλούς» πολίτες, λοιδορούνται και τώρα από τους ξερόλες των μεγάλων καναλιών γιατί κάτι αλλάζει, και κάποιοι δεν συμμορφώνονται πλέον προς τας υποδείξεις της χούντας τους.
Η μακροχρόνια σιωπή και η μόνιμη αδυναμία πηγαίνουν χέρι-χέρι. Ο λαός έκανε πέρα τη λογική του, παραμέρισε όσα έμαθε από γενιά σε γενιά, όσα τον μεγάλωσαν και τον έκαναν να βελτιώνει συνεχώς τη ζωή του, με πίστη, με επιμονή, με οικονομία, με τιμιότητα, με αγάπη για τους γονείς, για το Θεό, για την Πατρίδα.
Ο  μυς της σκέψης ατόνησε, η φωνή έκλεισε, η θέληση υποχώρησε. Το αληθινό, το γνήσιο, το λεβέντικο, το πατροπαράδοτο, το Ελληνικό, το Φυσικό, το Θεϊκό, επιχειρήθηκε να παραμεριστεί και να φιμωθεί.
Κι όμως, Σαν το λουλούδι που φυτρώνει στο βράχο, σαν το σπόρο που σπρώχνει το δρόμο του προς το Φως, ο Λαός μας σηκώνεται, η σκέψη μας σηκώνεται, η φωνή μας ακούγεται, ο δρόμος προς το Φως, προς την Ελευθερία ανοίγεται εμπρός μας και πάλι.
Έλληνες, ας ξαναβρούμε τη φωνή μας. Ας βγάλουμε από την αποθήκη τα πιστεύω μας, όσα ξέρουμε βαθειά μέσα μας ότι είναι εμείς, όσα καταχωνιάσαμε για να μην μας ψέξουν οι «προοδευτικοί» που οδήγησαν την Ελλάδα μας στο γκρεμό.
Λοιπόν, πρέπει να μιλάμε; Πρέπει να βρίσκουμε χώρο για τη δική μας φωνή ανάμεσα στη φλυαρία των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων, ακόμα κι αν οι εντεταλμένοι διαμορφωτές της γνώμης διαφωνούν. Απαντώ πως πρέπει, πως οφείλουμε να μιλούμε. Είναι δικαίωμά μας μέσα στην Τάξη της θείας Φύσης μας. Η σκέψη μας και η φωνή μας είναι ένα όργανο που όλοι διαθέτουμε. Οφείλουμε να το βελτιώνουμε και να εξασκούμαστε. Ναι, όλοι μας έχουμε φωνή, και όλοι μας στον μικρό ή στο μεγάλο μας κύκλο έχουμε κάθε δικαίωμα να μιλάμε. Χάρις στη Χρυσή Αυγή, στον Γενικό Γραμματέα και τους Συναγωνιστές μας μπορούμε πλέον να έχουμε και δημόσιο λόγο. Ας τον χρησιμοποιήσουμε!
Η ΟΧΙΑ

xryshaygh.com