Αλήθεια έχετε δει ποτέ κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (της σήμερον δηλαδή αποκαλουμένης κεντροαριστεράς) να απολογείται για το κομμουνιστικό (από «ορθόδοξο» μέχρι αριστερίστικο ή αναρχικό) παρελθόν του; Όχι, βέβαια! Μήπως σε κάποια περίπτωση, που εγώ αγνοώ, μίλησε ποτέ ο Θεόδωρος Πάγκαλος και είπε γιατί μέχρι την ηλικία των τριάντα και… ετών ήταν κομμουνιστής και μάλιστα «καθοδηγητής» στο «κόμμα του λαού»; Όχι, βέβαια!
Μήπως είδατε ποτέ κανένα στέλεχος της λεγομένης «ανανεωτικής» αριστεράς (βλέπε «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ»), να απολογείται (ΝΑΙ, να απολογείται!) γιατί ο πολιτικός χώρος, στον οποίο ανήκει, δεχότανε πρόθυμα βοήθεια και στήριξη από το αιματοβαμμένο καθεστώς του μπολσεβίκου δικτάτορα Τσαουσέσκου; Ασφαλώς και όχι!
Ουδείς, λοιπόν, από τον χώρο της αριστεράς δεν έχει να απολογηθεί για τίποτε και γιατί να το πράξει άλλωστε, αφού κανείς δεν του το ζητά. Και ποιος να του το ζητήσει; Τα «συντρόφια» της δημοσιογραφίας, παλαιά στελέχη των διαφόρων ΕΚΚΕ και ΚΚΕ-ΜΛ, που σήμερα φορώντας «σινιέ κοστουμάκια» παριστάνουνε τους καθωσπρέπει «αντικειμενικούς» κριτές των πάντων; Αποτελεί δεδομένο και γεγονός, λοιπόν, η Ιδεολογική «κηδεμονία» (βλέπε ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ) της αριστεράς και όποιος τολμήσει να αντιταχθεί σε αυτήν είναι αντιδραστικός, ακροδεξιός και φασίστας, σύμφωνα πάντοτε με τη κυριαρχούσα στα ΜΜΕ άποψη. Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτή η Ιδεολογία τρομοκρατία στηρίχθηκε στο ματωμένο υπόβαθρο της κυριολεκτικής τρομοκρατίας της αριστεράς, που επιτεύχθηκε πριν ακόμη από το 1981 με την ένοχη ανοχή της Νέας Δημοκρατίας.
Πως είναι δυνατόν, όμως, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων, μέσα στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», να υπάρχει η ιδεολογική κηδεμονία της αριστεράς, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στις περισσότερες χώρες της δύσεως; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: Η αριστερά είναι ακόμη χρήσιμη στα μεγάλα αφεντικά του κόσμου, γιατί δρώντας εχθρικά και διαλυτικά απέναντι σε ΕΘΝΟΣ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ προσφέρει μία μεγάλη υπηρεσία στην «παγκοσμιοποίηση». Στην «παγκοσμιοποίηση» που γνωρίζει ποιοι είναι οι θανάσιμοι εχθροί της, στην «παγκοσμιοποίηση», που ποτέ δεν φαντάσθηκε καν ότι είναι δυνατόν να ανακόψουν την πορεία της τα ξεπερασμένα ιδεολογήματα του Μαρξ και τα «φρικιά» της Γένοβας.
Η απόλυτη αυτή κηδεμονία της αριστεράς φαίνεται και από τα όσα λέγονται γύρω από την τρομοκρατία και ειδικά από την προσπάθεια που γίνεται της πλήρους αθωώσεως της αριστεράς για κάθε σχέση με αυτήν. Οι «δεξιοί» δεν τολμούν να πουν λέξη και μόνον κάποιες ανεξάρτητες φωνές τολμούν να πουν τα αυτονόητα. Όπως ο Ι.Κ. Πρετεντέρης, που έγραφε με τρόπο ειρωνικό στο «ΒΗΜΑ»:
«Τελικά η τρομοκρατία στον τόπο μας αποδεικνύεται μάλλον ιδιότυπη περίπτωση. Δεν είχε προέλευση, αφού αποφανθήκαμε ότι τίποτε δεν την συνέδεε με την Αριστερά».
Και όμως, αυτά τα αυτονόητα, που τολμούν να πουν και να γράφουν ακόμη και άνθρωποι, που σίγουρα δεν ανήκουν στην «δεξιά», δεν τολμά ούτε καν να τα ψελλίσει η ηγεσία του κόμματος της λεγομένης φιλελευθέρας παρατάξεως. Αντίθετα ψοφοδεής, για μία «χούφτα ψήφους» εκλιπαρεί κατά περίσταση γονυπετής την αριστερά, θέτοντας στα ψηφοδέλτιά της υποψηφίους, που δηλώνουν υπερήφανοι για το αριστερό παρελθόν τους και απαιτούν να τους ψηφίσουν οι δεξιοί για να… φύγει η αριστερά!
Αυτός, όμως, που παραμένει σταθερά ο ύψιστος φόβος του «εθνικόφρονος» της «παρατάξεως»(από το κέντρο μέχρι τους λεγόμενους «ακροδεξιούς εθνικοπατριώτες»…), είναι να μη τον πούνε «φασίστα». Αυτή η αντίληψη της ΗΤΤΑΣ είναι πανταχού παρούσα στις πολιτικές επιλογές της «δεξιάς», που χωρίς αντίρρηση έχει αποδεχθεί το ιστορικό ψεύδος και δια της βίας αγνοεί ότι στο κάτω, κάτω της γραφής ο μπολσεβικισμός και ο καπιταλισμός βαρύνονται με περισσότερα εγκλήματα στον 20ο αιώνα, από όσα χρεώνουν στον κατ’ αυτούς φασισμό, στον οποίο αυθαίρετα συμπεριλαμβάνουν το οποιοδήποτε ΕΘΝΙΚΟ καθεστώς με χαρακτήρα λαϊκό, δηλαδή αντικαπιταλιστικό και αντικομμουνιστικό.
Οι «φιλελεύθεροι» και οι «ακροδεξιές» παραλλαγές τους, λοιπόν, είναι «από χέρι» ηττημένοι και δεν απασχολούν το κατεστημένο. Ο μόνος φόβος τους είναι αυτοί, που δεν διστάζουν να δηλώσουν τις ΕΘΝΙΚΕΣ τους Ιδέες, που περιφρονούν την τυραννία της μαρξιστικής απάτης, ακόμη και όταν αυτό ισοδυναμεί με το να τους αποκαλέσουν και να τους χαρακτηρίζουν ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Γιατί τελικά υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να είσαι σήμερα ένας από τους ανθρώπους αυτής της απάνθρωπης εξουσίας;
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου