Επαχθές δανειακό χρέος στην πλάτη του Ελληνικού λαού

Kατά την πάροδο των τελευταίων δύο ετών το χρέος της Ελλάδος έχει σταδιακά και μεθοδικά μετατραπεί από ομολογιακό σε δανειακό. Η διαφορές μεταξύ των δύο είναι τεράστιες. Το πρώτο (το ομολογιακό) δίδει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών στην εκδότρια χώρα από ότι στον όποιο κάτοχο του ομολόγου. Στην περίπτωση δε της Ελλάδος όπου η συντριπτική πλειονότητα των ομολόγων διέπονταν συμβατικά από το Ελληνικό (εγχώριο) δίκαιο, τα περιθώρια αυτά ήταν τόσο μεγαλύτερα όσο και το αντεθνικό συμφέρον συγκεκριμένων κέντρων να εξαλείψουν αυτό το συντριπτικό πλεονέκτημά μας.
Οικειοθελώς το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος, απώλεσε σε πρώτη φάση το δεδομένο αυτό συμβατικό προνόμιο του εγχώριου δικαίου, αντικαθιστώντας το με ξένο δίκαιο που ωφελεί συντριπτικά τον πιστωτή. Για να κατανοήσουμε το εύρος της αντεθνικής αυτής πράξης, αρκεί να φέρουμε ως παράδειγμα το γεγονός ότι από τα 205,5 δισ. ευρώ ιδιωτικού χρέους που πληρούσαν τους όρους του κουρέματος, τα 7,5 δισ. που ανήκαν σε αρπακτικά κεφάλαια και τοκογλύφους – διαχειριστές και δεν συμμετείχαν στο κούρεμα είχαν όλα ξένο δίκαιο ως επί το πλείστον Αγγλικό (καθώς και Ιαπωνικό και Ελβετικό σε μικρότερο ποσοστό). Πάντως κανένα δεν είχε Ελληνικό. Σήμερα βασισμένοι αυτοί οι κύριοι μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους σε αυτά τα ξένα δίκαια, αποπληρώνονται πλήρως και σε βάρος των Ασφαλιστικών Ταμείων μας και των θυσιών του Ελληνικού Λαού.
Εμείς λοιπόν παραχωρήσαμε ιδία βούληση αυτό το προνόμιο «διαχείρισης» του χρέους μας μέσω του εγχώριου δικαίου. Μήπως αυτή ήταν τελικά η περίφημη σφαίρα στο πιστόλι του ΓΑΠ, αλλά και ολόκληρου του «φιλιππινεζοποιημένου» πολιτικού και επιχειρηματικού προσωπικού της χώρας; Παράλληλα, φροντίσαμε το ομολογιακό αυτό χρέος να μετατραπεί σε δανειακό με όλα όσα αυτό συνεπάγεται από πλευράς ακόμα βαρύτερων υποχρεώσεων της χώρας μας προς τους ακραιφνείς πλέον δανειστές της. Ακόμα δηλαδή καλύτερο «δέσιμο» της χώρας μας στις ορέξεις και απαιτήσεις όχι πια ανώνυμων κεφαλαίων και των διαχειριστών τους, αλλά επώνυμων και συγκεκριμένων χωρών.
Το 2009 όλο το Ελληνικό χρέος ήταν βασικά ομολογιακό. Το 2012 όμως άνω του 80% πια είναι δανειακό. Το 1999 σχεδόν το 80% του χρέους μας ήταν εσωτερικό στην Ελληνική αγορά, σήμερα άνω των 4/5 ανήκει σε ξένα συμφέροντα. Σε ποιον λοιπόν ανήκει η χώρα; Μα σε αυτά τα συμφέροντα που τόσο πειθήνια εξυπηρετούν οι πολιτικοί μας. Έφτασε στο σημείο ο πρωθυπουργός της ίδιας μας της χώρας να κομπορρημονεί παρουσιάζοντας ως επίτευγμά του την περίφημη διετή επιμήκυνση. Προς όφελος ποίου θα γίνει ερωτούμε εμείς. Πάντως όχι του Ελληνικού Λαού, ο οποίος καλείται να λάβει άλλα 35 δισ. σε δάνεια για να καλύψει το «χρηματοδοτικό» κενό αυτής της διετίας. Με άλλα λόγια να μπει ακόμα βαθύτερα στην αγχόνη του πλήρους, εξευτελιστικού και προδοτικού ελέγχου της χώρας μας και της ανυπολόγιστης αξίας πλουτοπαραγωγικών της πηγών (που αποτελούν ξεκάθαρα πλέον και τον τελικό στόχο αυτών που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τα χρέη μας ως δάνειες υποχρεώσεις).
Οικονομικός Παρατηρητής

xryshaygh.com