Αλληλογραφία και Πολιτική Ζωολογία

Ανέκαθεν η ανάγνωση της αλληλογραφίας, ειδικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ήταν μια περίεργη αρμοδιότητα. Τουλάχιστον εις ότι αφορά, την αλληλογραφία μιας Χρυσαυγίτικης ιστοσελίδας.

Στις πλείστες των περιπτώσεων, τα μηνύματα που έρχονται είναι δηλώσεις απόγνωσης από νεαρούς συμπατριώτες μας, οι οποίοι και μας περιγράφουν διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις τις οποίες διαβιώνουν, εντός των πλαισίων των συνθηκών μιας πραγματικά ασθενούς κοινωνίας. Η αμέσως επόμενη κατηγορία, είναι αυτή, στην οποία διάφοροι αναγνώστες εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για τα κείμενα που αναρτώνται στο μέσο μας, αλλά κι ερωτήσεις σχετικά με τη δραστηριότητα και των όσων άπτονται του Μετώπου Νεολαίας. Σε αυτή μας φυσικά την προσπάθεια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα υβριστικά μηνύματα. Μικρές ανισόρροπες συνήθως, "εκδηλώσεις απέχθειας", που παρουσιάζονται σε μια ατέρμονη κι προσπάθεια των αποστολέων, να κάμψουν το ηθικό ή σωστότερα, να ανυψώσουν εκείνο του αποστολέα. Γεγονός που μαρτυρά, η χρονική επιλογή που συνήθως φθάνουν τέτοια μηνύματα, είτε μετά από επιτυχημένες συγκεντρώσεις, είτε κατά τη διάρκεια των λεγόμενων περιόδων έντασης.

Αυτό που όμως, προξένησε την εντύπωση, τόσο ώστε να βρεθεί η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο, είναι μια περίπτωση πέραν των καθιερωμένων. Μόλις πριν από δυο μέρες λοιπόν, έφθασε ένα από αυτά τα μηνύματα, με αφορμή το άρθρο Συναγωνιστή «Ζήσε μια φορά σαν λύκος, παρά χίλιες σαν πρόβατο». Το οποίο και παρατίθεται, εντός των πλαισίων παραδειγματισμού προς τους υπόλοιπους, πραγματικά Νέους, Συναγωνιστές.

Οι λύκοι είναι ταυτισμένοι με τους αντιεξουσιαστές/αναρχικούς.Οι χρυσαυγίτες μοιάζουν με βουβάλια και μοσχάρια περισσότερο. Γελάνε και οι πέτρες μαζί σας.Σούργελα. Η κοινή γνώμη αναγνωρίζει τους αντιεξουσιαστές/αναρχικούς ως επαναστάτες-λύκους. Όχι εσάς που σας κοροιδεύουν όλοι,ανεγκέφαλα,αξιολύπητα χρυσάβγουλα.Ούτε σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν θα σας χαρακτήριζε ο οποιοσδήποτε λύκους. Λύκοι είναι οι αντιεξουσιαστές. Και λύκοι θα είνα για πάντα οι αντιεξουσιαστές. Εσείς θα παραμείνετε σκατοκέφαλα βουβαλομοσχάρια για μια ζωή.

Καταρχάς, μας είναι αμφίβολο, το αν θα έπρεπε να είμαστε και ικανοποιημένοι, που διάφοροι αντίπαλοι, κάνουν τον κόπο να διαβάσουν ορισμένα τουλάχιστον κείμενα, που αναρτώνται στην ιστοσελίδα του Μετώπου Νεολαίας. Δεν είναι κι άσχημη αρχή, για έναν αναρχικό. Επί της ουσίας όμως, αναρχικέ αναγνώστη. Πιστεύεις πραγματικά, ότι είναι επαναστατικό να σύρεσαι πίσω από το εννοιολογικό μόρφωμα που αποκαλείς «κοινή γνώμη»; Διότι, αυτό πεπλανημένε, δεν σε κάνει λύκο, αλλά ακόλουθο κοπαδιού. Του κοπαδιού που έχει κατά τέτοιο τρόπο διαμορφωθεί από την συστημική, κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε να αποτελεί συντεταγμένο άθροισμα όχι προσωπικών γνωμών, αλλά της χάβρας που ξέρει μόνο να απαιτεί, να διαμαρτύρεται αλλά παρόλα αυτά, να ακολουθεί. Το άθροισμα, που κατ’ ουσίαν είναι η ηχώ της φωνής του κατεστημένου συστήματος βγαλμένη από πολλά στόματα. Αυτή λοιπόν, η κοινή γνώμη, όσο κοινή μπορεί και να είναι κι όσο γνώμη, εμείς έχουμε σκοπό να τη σύρουμε από τα μαλλιά, έξω από το «μεγάλο μαντρί». Θα πεις, «για να τους οδηγήσετε στο δικό σας διαμέρισμα του μαντριού, εκεί που κι εσείς υπακούτε». Μάθε λοιπόν κι εσύ και όλοι, ότι εμείς πειθαρχούμε, δεν υπακούμε αόριστα. Δεν θεωρούμε εαυτόν, βελάζοντα ενώπιον του τσομπάνη (τι «μπε», τι …«ναι»), αλλά πειθαρχημένο μέλος σε αγέλη. Μια αγέλη, που ο καθείς έχει μαζί με μια θέση και μια δραστηριότητα. Μια υποχρέωση προς το σύνολο.

Συνεπώς σκέψου, είμαστε Εμείς οι αξιολύπητοι;

Εκφέροντας αντίλογο θα πει κανείς: μα και οι αναρχικοί, βομβιστές, ληστές κλπ, με την δραστηριότητά τους, κάτι το αντίστοιχο επιχειρούν όταν τρομοκρατούν. Είναι κι αυτό ένα επιχείρημα, που πολλάκις χρησιμοποιείται στις ημέρες μας και που οι εκφραστές του, το επαναλαμβάνουν διαρκώς, δίχως να αντιλαμβάνονται την αντιφατική ειρωνεία της συνάφειας των λόγων τους με την πραγματικότητα. Διότι δεν θυμόμαστε, πότε ήταν η τελευταία φορά, που υπήρξε μια «ανάληψη ευθύνης», με στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι ο «υπεύθυνος αναρχικός», συνέγραψε το κείμενό της, δεν έδωσε και τόση σημασία -εκ των υστέρων πάντα- στα αποτελέσματα της πράξης του επί της ήδη διαμορφωμένης κοινής γνώμης, γράφοντας ουσιαστικά κάτι διαφορετικό από μια δικαιολογία. Δεν θυμόμαστε πότε, υπήρξε μια πραγματική ανάληψη κι όχι «αναγνώριση των πολιτικών ευθυνών» μιας πράξης, από πλευράς κάποιου συλληφθέντα… Κάνε μια μικρή έρευνα κωμικοτραγικέ αναρχικέ αναγνώστη: Πάντοτε στο βωμό της καλοπέρασης και της κίβδηλης χαζο-ελευθερίας του να απολαμβάνεις, κι όχι να έχεις τη χαρά να ικανοποιείς επιτυχώς κάποια υποχρέωση, οι …«σύντροφοί» σου, χρησιμοποιούν μεγαλόστομες κενολογίες ενώπιον του «αντιπάλου» τους, όταν τους κρίνει η αστική δικαιοσύνη. Κόπτονται διαρκώς, τόσο να κομπάσουν σε εσένα, όσο και αλλά να τη γλιτώσουν, ενώπιον του ενδεχομένου να προβούν σε κάποια προσωπική θυσία, που στο κάτω-κάτω αν ήταν ειλικρινείς θα ήταν και το τίμημα των πράξεών τους. Από αυτή την οπτική γωνία, εμείς οι Νέοι Εθνικιστές υποστηρίζουμε πρώτοι, πως καλά κάνουν λοιπόν, οι δικαστές που τους αφήνουν ελεύθερους. Που η αστική δικαιοσύνη «τους ρίχνει στα μαλακά» όταν δεν μπορεί αλλιώς. Που τους υπερασπίζονται οι δημοσιογράφοι. Διότι, δεν χρειάζονται «σωφρονισμό», δεν υφίσταται νόημα να «τους τιμωρήσει το σύστημα», μιας κι είναι πράγματι καλά παιδιά –τα δικά του παιδιά.

Στη συνέχεια, τόσο εσύ στην υπό εξέταση επιστολή σου, όσο και γενικά οι ομόσταυλοί σου, μας αποκαλείτε «βουβάλια», «σκατοκέφαλους» κι «ανεγκέφαλους». Σε αντιλαμβανόμαστε, ειλικρινά. Δεν μπορούμε όμως, να σε νιώσουμε. Θα πρέπει μάλλον, να είναι πολύ οικτρή η θέση σου, ενώπιον ενός υγιούς Νέου. Θα πρέπει να τρέμεις ενώπιον των προτύπων που έχουμε και θέλουμε να αγγίξουμε. Σώματα πολλές φορές γυμνασμένα και δυνατά, πρέπει να σε τρομάζουν, αναλογιζόμενος ότι για να γίνουν  τέτοια χρειάζεται μια πειθαρχία που δεν μπορείς να επιδείξεις εύκολα. Θα ξεβολευτείς προσπαθώντας αν μη τι άλλω. Έτσι, αισθάνεσαι την ανάγκη να τα απαξιώσεις, βρισκόμενος σε υποχρεωτική άμυνα. Βαθιά μέσα σου, γνωρίζεις, ότι για να έχεις τέτοια αυτοπειθαρχία, όταν έχεις ένα πραγματικό σκοπό ζωής κι όχιlifestyle, οφείλεις να σφυρηλατηθείς με τρομερή επιμονή και μεγαλειώδη υπομονή. Τις δυο προϋποθέσεις που χρειάζονται για να αποκτήσεις νεανικό σφρίγος, όχι μόνο στο όπλο-Σώμα, αλλά κυρίως στο όπλο-Πνεύμα.

Από πλευράς μας, έτσι θέλουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Υπερήφανους, έχοντας ανταποκριθεί στις ηθικές απαιτήσεις που θέτουμε οι ίδιοι. Κι όχι «άξιους στα μάτια του μπαμπά» όταν αναφέρεται στον βασανισμένο …«καρατέγκα γιο». Αυτού του κακόμοιρου γονέα, που κομπάζει στους τηλεοπτικούς σταθμούς πως «μόνο δεμένο μπορούν να χτυπήσουν τον γιό του, δίχως να τσακίσει 5-6». Ή της «Μαμάς Βορείων Προαστίων», που διάβαζε στο παιδί της «Μάριο Χάκκα για να του μείνει» και όχι Ιλιάδα. Όταν φυσικά δεν έτρεχε με το Ekali club, για «Μύκονος Μπλουζ». Δεν θέλουμε να επαναστατήσουμε βάλλοντας -"συμβολικά" πάντα- βέλη στο Σύνταγμα. Θέλουμε να γαλουχούμε επαναστατικές συνειδήσεις, να οριοθετούμε τις ηθικές υποχρεώσεις μας έναντι του εαυτού μας κι έναντι όλων όσων μας εκφράζουν. Έτσι θέλουμε τον δικό μας Νέο Άνθρωπο. Τον θέλουμε λύκο σε ψηλές κορφές κι όχι καλοθρεμμένα, θορυβημένα και φωνασκούντα κοκόρια, στην αυλή του χασάπη.

http://antepithesi.gr