Ένας-ένας οι υπαίτιοι για την χρεωκοπία της Ελλάδας μπαίνουν φυλακή

....και επιστρέφουν τα κλεμμένα.

Νεαρός τοξικομανής που έκλεψε μια ζάντα από παπάκι έφαγε τέσσερα χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή, οριστικά και αμετάκλητα....Η κλεμμενη ζάντα επιστράφηκε.

Και τυφλή και κουφή

Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» που δημοσιεύεται παρακάτω θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με τη λειτουργία και την απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά στους αδύναμους της κοινωνίας μας.
Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» εν συντομία: το 1999 ένας νεαρός τοξικομανής άρπαξε μια ζάντα αυτοκινήτου από ένα κατάστημα. Εφυγε παραπατώντας και συνελήφθη λίγα μέτρα πιο πέρα. Κατηγορήθηκε (όχι για κλοπή αλλά) για ληστεία. Δεν είχε όπλο ούτε έβαλε σε κίνδυνο κάποια ανθρώπινη ζωή.

ΠΕΡΣΙ -κι ενώ είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του «18 ΑΝΩ»- ήρθε η ώρα να δικαστεί. Πρώτη διαπίστωση: η δίκη του γίνεται με έντεκα ολόκληρα χρόνια καθυστέρηση. Δεν είναι εύκολο να πεις αν αυτό απέβη, τελικά, εις βάρος του ή υπέρ του. Ομως το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο, αφού αποτελεί πλέον γενικό κανόνα: οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης -σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες πλέον και σε όλα τα δικαστήρια- είναι τόσο μεγάλες, που αγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας. Ο κατηγορούμενος πολίτης ζει σε πολύχρονη ομηρία.

ΣΤΗΝ περίπτωση που εξετάζουμε σήμερα, πάντως, δεν είναι η σοβαρότερη πτυχή της. Πριν από ένα χρόνο ο, 32χρονος πλέον, νέος άνδρας καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή. Καταφεύγει στο Πενταμελές Εφετείο και ζητεί αναστολή εκτέλεσης της ποινής του μέχρι να εκδικαστεί η αναίρεση που είχε κάνει στον Αρειο Πάγο. Πριν από λίγες μέρες το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας επικύρωσε την ποινή των τεσσάρων ετών χωρίς αναστολή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κλειστεί στη φυλακή.

ΕΝ ΤΩ μεταξύ κατάφερε να απεξαρτηθεί, να παραμείνει «καθαρός» επί τρία χρόνια και έκανε προσπάθειες να επανενταχθεί στην κοινωνία. Εκανε κοινωφελή εργασία στο Δήμο Γαλατσίου, τελείωσε το Γυμνάσιο και συνεχίζει για το Λύκειο, κάνει μαθήματα αγγλικών και υπολογιστή. Ηρθε, όμως, ο δικαστικός κεραυνός που απειλεί να τα ανατρέψει όλα αυτά. Και να τον γυρίσει πολύ πίσω.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ τη μεγάλη αντίφαση. Ενα υπουργείο (Υγείας) φροντίζει να σώσει ανθρώπους σαν τον νέο της «ιστορίας» μας, εντάσσοντάς τον σε προγράμματα απεξάρτησης. Διότι ξέρει ότι αν μείνει έξω και πάει στη φυλακή, δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο. Ομως, έρχεται η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και ανατρέπει αυτήν την προσπάθεια. Εξαντλεί τα όρια αυστηρότητας, λες και θέλει να επιβεβαιώσει ότι είναι «τυφλή και κουφή». Γι' αυτό και επιβάλλει εξοντωτικές ποινές. Λες και είχε να κάνει με κάποιον αμετανόητο εγκληματία.

ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ; Ισως, αν οι εισαγγελείς και οι δικαστές δεν γνωρίζουν πόσο μεγάλες προσπάθειες γίνονται για να σωθούν από τα ναρκωτικά αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Τι μένει; Ενα άλλο υπουργείο (Δικαιοσύνης) να κάνει κάτι ώστε οι άνθρωποι αυτοί να δικάζονται από δικαστές που γνωρίζουν κάτι παραπάνω.

ΓΙΑ να μπορούν να τιμωρούν με αίσθημα δικαίου. Και όχι επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές σε ανθρώπους που χρειάζονται επιείκεια και βοήθεια.

Ο ΑΡ. ΠΑΓΟΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΕ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΠΟΙΝΗ 4 ΕΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟ 33ΧΡΟΝΟ

Χωρίς επιείκεια για τους απεξαρτημένους

Συνέντευξη Στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ
Εκείνο το απόγευμα του 1999 στον Κολωνό βρήκε την ευκαιρία να «μπει στο μάτι» του ιδιοκτήτη του βουλκανιζατέρ. Δεν ξεχνούσε την αντίδρασή του όταν, πριν από μία εβδομάδα που πήγε για να αλλάξει ζάντα στο «παπάκι» του, εκείνος του μίλησε προσβλητικά αποκαλώντας τον «πρεζόνι». «Είναι μέσα το αφεντικό σου;» ρωτά τον υπάλληλο.....
Βλέπει πως ο μικρός είναι μόνος και αρπάζει μια ζάντα. Παραπατώντας από τη ζάλη, περπατά καμιά πενηνταριά μέτρα. Εκεί τον βρίσκει η Αστυνομία και τον συλλαμβάνει για ληστεία.

«Ούτε τράπεζα είχα κλέψει ούτε είχα πιστόλι και αφαίρεσα τη ζωή κάποιου. Ημουν σε άθλια κατάσταση, δεν ήξερα τι έκανα. Νιώθω πικρία, περίμενα κάτι πιο ανθρώπινο»

Πριν από ένα χρόνο και ενώ είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18ΑΝΩ και ήταν ενταγμένος κοινωνικά, καταδικάστηκε για κακούργημα σε 4 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή. Τον Οκτώβριο, ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών Αθήνας, έκανε επίκληση στην ανθρώπινη πλευρά της Δικαιοσύνης, ζητώντας την αναστολή εκτέλεσης της ποινής του, μέχρι να δικαστεί η αναίρεση που έχει καταθέσει στον Αρειο Πάγο. Πριν από λίγες ημέρες το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας επιβεβαίωσε την προηγούμενη απόφαση του Εφετείου της Αθήνας για φυλάκιση 4 χρόνια χωρίς αναστολή στον Κώστα Ριζόπουλο.

Ο 33χρονος, σήμερα απεξαρτημένος από το 18 ΑΝΩ, ήλπιζε πως η ποινή θα πέσει και πως θα αντιμετωπιστεί με επιείκια. «Ούτε τράπεζα είχα κλέψει ούτε είχα πιστόλι και αφαίρεσα τη ζωή κάποιου. Ημουν σε άθλια κατάσταση, δεν ήξερα τι έκανα. Ημουν σε μαύρα χάλια, ούτε στο δικαστήριο μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Εδώ είναι τόσοι εγκληματίες, τόσοι που χρωστούν στο κράτος, μεγαλοαπατεώνες και πέφτουν στα μαλακά. Νιώθω πικρία, περίμενα κάτι πιο ανθρώπινο».

Ο Κώστας θυμάται πως μπήκε από τα δεκαπέντε του στον κόσμο των ναρκωτικών. Δεν είχε όρια, δεν είχε ενδιαφέροντα, οι παρέες του δεν βοήθησαν να το ξεπεράσει. Αδιέξοδη κατάσταση, έπινε ηρωίνη και χάπια.

Αλλαζε τακτικά δουλειές, εργαζόταν σε συνεργεία για μετακομίσεις επίπλων, σε οικοδομές, σε καταστήματα με ανταλλακτικά, σε ντιλίβερι. Και τι δεν έχει κάνει για να ζήσει. Η οικογένειά του βοηθούσε, αλλά ήθελε και εκείνος να έχει το χαρτζιλίκι του.

«Ανάλγητη απόφαση»

Το 1999 πρωτοπήγε σε πρόγραμμα απεξάρτησης, επανεντάχθηκε το 2002 και τέλος, το 2008. «Στο 18 ΑΝΩ οι θεραπευτές με έκαναν να πιστέψω σε μένα. Ημουν ένα ράκος, κομμάτια, δεν μπορούσα να περπατήσω στο δρόμο. Με έπεισαν πως με ψυχοθεραπεία και φάρμακα μπορείς να ξανασταθείς στα πόδια σου. Η Μονάδα Απεξάρτησης ΨΝΑ - 18 ΑΝΩ και η υπεύθυνη Κατερίνα Μάτσα έμαθα πως καταδίκασαν ως απαράδεκτη την απόφαση του Αρείου Πάγου, τονίζοντας πως είναι ανάλγητη απέναντι σε όσους καταφέρνουν να κερδίσουν τη δύσκολη μάχη της απεξάρτησης. Συμφωνώ πως κάτι τέτοιο έρχεται σε μια δύσκολη εποχή να περάσει στην κοινωνία το ολέθριο μήνυμα ότι ο τοξικομανής δεν γίνεται καλά και η θέση του, ακόμα και αφού απεξαρτηθεί, είναι στη φυλακή. Είναι υποκρισία κάτι τέτοιο, ακυρώνεται το έργο των θεραπευτικών προγραμμάτων που, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προσφέρουν τεράστιο κοινωνικό και επιστημονικό έργο».

Η λέξη αγανάκτηση δεν ταιριάζει στον Κώστα, «δεν έχω τέτοιες πολυτέλειες να δηλώνω αγανακτισμένος». «Πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου, να δω τι θα κάνω όταν η κοινωνία δεν σε αποδέχεται, όταν τρως πόρτα. Κοίτα την αντινομία. Ενα υπουργείο, το Υγείας, κοιτά να σε ξανακάνει καθαρό χωρίς ουσίες, με αξίες και ιδανικά, και ένα άλλο, το Δικαιοσύνης, δεν διστάζει να στείλει στη φυλακή ένα νέο παιδί, που κατάφερε να ολοκληρώσει το θεραπευτικό πρόγραμμα και να παραμείνει καθαρός επί τριάμισι χρόνια μέχρι τώρα».

Τα τελευταία χρόνια ο Κώστας δούλεψε στην κοινωφελή εργασία στον Δήμο Γαλατσίου, παρακολούθησε μαθήματα για να πάρει το απολυτήριο του Γυμνασίου και συνεχίζει για το Λύκειο, κάνει αγγλικά και κομπιούτερ και περιμένει. «Ελπίζω πως ο υπουργός, ο κύριος Καστανίδης, θα δει το θέμα από την ανθρώπινη πλευρά του και θα φέρει κάποιες αλλαγές στο σχετικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Οι εισαγγελείς και οι εφέτες πρέπει να μάθουν τι γίνεται στο 18 ΑΝΩ, πρέπει να συσταθούν ειδικά δικαστήρια για ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτά τα προγράμματα. Δεν γνωρίζει το δικαστικό σώμα τι γίνεται στις φυλακές, πόσο μεγάλη διακίνηση ουσιών υπάρχει εκεί μέσα; Μήπως τέτοιες εξοντωτικές ποινές, που καταστρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων απεξαρτημένων, δεν είναι παρά μία προειδοποίηση προς ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, ότι τελικά όλα αντιμετωπίζονται μόνο στο πνεύμα μιας χωρίς όρια καταστολής;».
http://www.enet.gr

mpikanstinpoli.blogspot.com