Κύπρος Γη Ελληνική!

       
Πόσες φορές έχουμε ακούσει την έκφραση ότι για το Κυπριακό απαιτείται μια δίκαιη και βιώσιμη λύση; Πραγματικά πιστεύω ότι δεν μπορούμε να τις μετρήσουμε. Κι όμως μια λύση του Κυπριακού προβλήματος, γίνεται να είναι βιώσιμη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται να είναι δίκαιη.
Δίκαιη λύση για το Κυπριακό θα σήμαινε να ξαναγυρίσουν τα πράγματα στην προτεραία της εισβολής κατάσταση. Να αποκατασταθούν δηλαδή οι ζημιές και τα αποτελέσματα των βιαιοπραγιών της τουρκικής θηριωδίας και να ξαναζήσουν οι άνθρωποι που χάθηκαν, σα να μην έλειψαν ποτέ. Αφού αυτά είναι αδύνατον να συμβούν, καμιά λύση δεν μπορεί να  είναι δίκαιη. Η καλύτερη λύση που μπορεί να εξευρεθεί χωρίς τη χρήση όπλων, δύναται να είναι απλά και μόνον κοινά αποδεκτή και βιώσιμη, τίποτε περισσότερο.
Τώρα αν λάβει κανένας υπόψη ότι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι συντονίζουν τις ενέργειες επίλυσης του κυπριακού, είναι οι ίδιοι που συντονίζουν τις ενέργειες επίλυσης του παλαιστινιακού και άλλων παρόμοιων διεθνών προβλημάτων δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος.
Πρόκειται για μια «σχολή σκέψης», η οποία θεωρεί ότι η διένεξη ανάμεσα σε δυο μέρη μπορεί να λυθεί, αν με τη δική τους βοήθεια γιγαντωθεί από πλευράς ισχύος η μια πλευρά, ενώ η άλλη αποδυναμωθεί και «στρογγυλευτούν» τα ιστορικά γεγονότα. Θεωρούν δηλαδή ότι νομοτελειακά ο δυνατός θα επιβάλλει στον αδύνατο τη θέλησή του.
Είναι οι ίδιοι προδότες, χυδαίοι και ανόητοι που βρίσκονται πίσω από την προώθηση απόψεων του τύπου: «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης με ταυτόχρονη γιγάντωση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, με σκοπό να εξαναγκάσουν την Ελλάδα  να γίνει «δορυφόρος» της Τουρκίας. «Ευσεβείς πόθοι», αλλά τους περιμένει κόλαφος.
Είναι οι ίδιοι δειλοί, μικροαστοί και ανόητοι που αιώνες τώρα δεν μπορούν να καταλάβουν πως δεν μπορούν να χτίσουν έναν «πύργο πάνω στην άμμο». Μια νέα δηλαδή «τάξη πραγμάτων» στον κόσμο, όχι  συνέχεια αυτής που προϋπήρχε, αλλά συνέχεια μιας άλλης ιστορικής πραγματικότητας (υποτίθεται της αληθινής που κατά την άποψή τους αποκρυβόταν τόσα χρόνια) ξαναγράφοντας την ιστορία με τον τρόπο που αυτοί νομίζουν. Επιχειρώντας δηλαδή να δημιουργήσουν αυτή τη «νέα τάξη» που αυτοί επιθυμούν, την οποία όμως θέλουν να εμφανίσουν σαν φυσική συνέχεια του παρελθόντος, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται ή καλύτερα όπως αυτοί θα επιθυμούσαν να είχε εξελιχθεί.
Αγνοούν ωστόσο κάτι πολύ βασικό. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν καθορίζεται μόνο από τη γνώση, την οποία αυτοί θεωρούν ότι μπορούν να ελέγξουν ολοκληρωτικά. Καθορίζεται και από τις «καταγραφές» που προϋπάρχουν στην ψυχή των ανθρώπων.
Αν ανατρέξουμε στην ευρύτερη συμπεριφορά των έμβιων όντων, θα διαπιστώσουμε ότι νεαρά ζώα για παράδειγμα, έχουν αναπτύξει μια φοβική συμπεριφορά απέναντι στον άνθρωπο την οποία δεν είχαν πριν μερικές γενιές, όχι γιατί τα ίδια είχαν μια άσχημη εμπειρία από την συμπεριφορά του ανθρώπου, αλλά γιατί κάποιοι πρόγονοί τους είχαν τέτοιες εμπειρίες.
Αν τώρα υπολογίσουμε ότι στους ανθρώπους, εκτός της κληρονομικότητας υπάρχει και η προφορική παράδοση, καταλαβαίνουμε ότι το εγχείρημα των «ανόητων» να «κατασκευάσουν» ιστορία με τη χρήση Ρεπούσηδων, γίνεται ακόμη πιο έωλο και αφελές.
Τώρα στην περίπτωση της προωθούμενης «λύσης» του Κυπριακού, εκτός από το «ξέπλυμα» του  αίματος των μαρτύρων και των ηρώων αυτού του τμήματος της ελληνικής γης, επιχειρείται και μια πολιτική τερατογένεση.
Οι υπάρχουσες λύσεις του κυπριακού, γενικά μπορούν να χωριστούν σε δυο κατηγορίες. Σε αυτές που προβλέπουν τη δημιουργία κάποιου είδους ομόσπονδου κράτους  και σε αυτές που προβλέπουν τη δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών. Καμία από τις δυο «λύσεις» δεν συνιστά στην πραγματικότητα λύση, αλλά εν πάση περιπτώσει και οι δυο εκδοχές έχουν κάποια θετικά και κάποια αρνητικά σημεία για τον κυπριακό ελληνισμό.
Αυτό όμως που επιθυμούν να επιβάλλουν «οι ανόητοι» ως λύση, δεν είναι ξεκάθαρα ούτε η μια, ούτε η άλλη εκδοχή. Θέλουν κάτι μπερδεμένο, κάτι ενδιάμεσο. Κάτι που να αθροίζει όλα τα κακά της μιας εκδοχής και όλα τα κακά της άλλης σε ένα σχέδιο και να τα «φορτώνει» όλα στην «καμπούρα» των Ελλήνων.
Αν για παράδειγμα γινόταν διχοτόμηση και δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών, θα χανόταν βέβαια για την Ελλάδα το κατεχόμενο τμήμα, αλλά θα μπορούσε το ελληνοκυπριακό κομμάτι με ένα δημοψήφισμα να αποφασίσει την ένωση με την Ελλάδα και να φέρει νόμιμα τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στο «μαλακό υπογάστριο» της Τουρκίας, ενοποιώντας αμυντικά και γεωπολιτικά τον ενδιάμεσο χώρο. Αυτό όμως ενοχλεί τους «ανόητους» και για αυτό προτείνουν την ομόσπονδη λύση ώστε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να είναι ανέφικτο, λόγω της παρουσίας των τούρκων εποίκων.
Αν πάλι δημιουργούνταν ένα κανονικό ομόσπονδο κράτος, με εκπροσώπηση στη διακυβέρνηση ευθέως ανάλογη της πληθυσμιακής σύστασης και χωρίς την παρουσία του τουρκικού στρατού, σε μερικά χρόνια οι Έλληνες θα «εξαφάνιζαν» το τουρκικό στοιχείο.
Άρα η "λύση" πρέπει να εξανδραποδίζει την ελληνική συνείδηση, να δαιμονοποιεί την ελληνικότητα, να νομιμοποιεί την τουρκική κατοχή, να ξεπλένει την τουρκική θηριωδία και να διασφαλίζει την ύπαρξη ενός «κράτους», στο οποίο όμως να συνυπάρχουν υποχρεωτικά δυο ισότιμες διακριτές κοινότητες. Όποτε δε υπάρχει διαφωνία μεταξύ των δυο κοινοτήτων, το «ανεξάρτητο» αυτό «κράτος», τελώντας υπό την επιτροπεία των «ανόητων» θα ρυθμίζει τη διαφωνία πάντοτε υπέρ των τούρκων με «άνωθεν» παρέμβαση και την «εγγύηση» του τουρκικού στρατού.
Ποιος θα υπογράψει αυτή τη «λύση» του κυπριακού; Ο Σαμαράς με τον Αναστασιάδη. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη. Αλλά να γνωρίζουν όμως πολύ καλά, ότι αυτά και να τα υπογράψουν δεν πρόκειται να ισχύσουν ποτέ. Το αιώνιο ανάθεμα  θα τους ακολουθεί για πάντα. Και τα ονόματά τους θα «κοσμούν» την ιστορία του ελληνικού Έθνους δίπλα στα ονόματα του Εφιάλτη, του Νενέκου και του Πήλιου Γούση.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ

 http://www.xryshaygh.com