Και κατά την εφετεινήν επέτειον της «21ης Απριλίου», θα ακουστούν πάλι διάφορα «μηνύματα», μεγάλα λόγια, ανιστόρητες απόψεις και «αντιστασιακοί» κομπασμοί. Οι μόνοι που δεν έχουν δικαίωμα να κάμουν αναφορές για εκείνη την περίοδο (και καλόν γι’ αυτούς είναι να σωπαίνουν) είναι το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά. Κι αυτό, διότι και οι δύο παρατάξεις, με τον βίον και την πολιτείαν τους, εδικαίωσαν την επανάστασιν ή το κίνημα του Στρατού.
ΠΑΣΟΚ και Αριστερά, έδειξαν εμπράκτως εκ των υστέρων, ότι όταν υπάρχει γενική σήψις, άκρατος φαυλοκρατία και αναρχία, είναι επόμενον να αναμένεται επέμβασις των Ενόπλων Δυνάμεων.
Αυτές οι δύο παρατάξεις, έκαναν πολίτες που δεν έτρεφαν καμιά συμπάθεια προς το καθεστώς της «21ης Απριλίου», να νοσταλγούν στις μέρες μας, τον Γεώργιον Παπαδόπουλον.
Είναι αλήθεια, ότι τον Ιούλιον του 1974, κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι σταδιακώς αλλά με γρήγορους ρυθμούς, θα φθάναμε στο σημείον να αναζητούμε έναν νέον «Συνταγματάρχη» για να μας σώσει από την διαφθοράν και την ανικανότητα μεγίστου μέρους του πολιτικού μας κόσμου, καθώς η πολιτική ατμόσφαιρα αναδίδει αποπνικτικές αναθυμιάσεις ηθικής σήψεως.
Αυτήν την αλήθειαν, ολίγοι τολμούν να την διατυπώσουν δημοσίως, φοβούμενοι μήπως χαρακτηρισθούν… «χουντικοί»! Αλλά το ΠΑΣΟΚ απεδείχθη χειρότερον οποιασδήποτε «χούντας». Όταν η Αριστερά με αντεθνικές θέσεις, με την κάλυψιν των αναρχικών, με την προστασίαν των ορδών των αλλοδαπών, και με τον πλήρη έλεγχον που ασκεί στον δημόσιον βίον, εφαρμόζει τη δική της δικτατορία, πώς να μην θεωρούν οι πολίτες προτιμότερον το επαναστατικόν καθεστώς των στρατιωτικών που βγήκαν μπροστά τον Απρίλιον του 1967;
Κανείς δεν εύχεται εκτροπήν από την δημοκρατικήν οδόν. Αρκεί να λειτουργεί σωστά η δημοκρατία. Όταν όμως αυτή νοθεύεται και μετατρέπεται σε άκρατη φαυλοκρατία, με κίνδυνον όχι μόνον να καταρρεύσει το κράτος, αλλά να εμφανίζονται στον ορίζοντα εθνικοί κίνδυνοι, τότε δεν μπορούμε να θυσιάσουμε την Ελλάδα, χάριν προσωπικών φιλοδοξιών, συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, που ξεκινούν εντός των εθνικών συνόρων.
Για τους καλούς Έλληνες, πρωταρχική και ανωτάτη αξία, είναι η ιδέα του Έθνους. Όλα τα άλλα έπονται. Πολιτικά συστήματα και κοινωνικά καθεστώτα, κρίνονται από την συμβολήν των στην ακμήν της Φυλής μας και στην πρόοδον των πολιτών.
Το δόγμα αυτό, αποτελεί το απόσταγμα της πείρας αιώνων. Ας έλθουμε όμως και σε μίαν άλλην παράμετρον: Την οικονομικήν. Με κυρίως υπεύθυνον το ΠΑΣΟΚ (κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Σημίτη, Γιωργάκη), ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος εβύθισε τη χώρα στα σκάνδαλα, κατέστρεψε την οικονομίαν και κατεδίκασε τον λαόν στη φτώχεια, την εξαθλίωσιν και την ανεργίαν. Επέφεραν την οικονομικήν χρεοκοπίαν.
Το χειρότερον είναι, ότι ενώ οι πολίτες δυστυχούν, καταστρέφονται, πένονται, οι πολιτικοί ευημερούν, διατηρούν τα οικονομικά τους προνόμια και διάγουν βίον προκλητικόν. Προκαλούν το δημόσιον αίσθημα.
Με την συμπεριφοράν του, μέγιστον τμήμα του πολιτικού κόσμου, έκαμε τους ψηφοφόρους να αισθάνονται απέχθειαν και μίσος κατά αρχηγών, υπουργών και βουλευτών. Πολιτικοί που στερούνται της εμπιστοσύνης των πολιτών, δεν έχουν θέσιν στον δημόσιον βίον.
Η απαξίωσις του λαού προς τους πολιτικούς, εκφράζεται εμφανέστατα, με τρόπον δυναμικόν και με οργήν. Όταν το λαϊκόν ηφαίστειον της αγανακτήσεως εκραγεί, οι επιπτώσεις θα είναι τρομερές και ανεξέλεγκτες.
Ποία ήταν η εικόνα της οικονομίας, επί διακυβερνήσεως της χώρας από τον Γεώργιον Παπαδόπουλον; Πολύ συνοπτικά, αναφέρουμε στοιχεία αδιαμφισβήτητα:
1) Επετεύχθη η οικονομική μεταρρύθμισις μέσω του προγραμματισμού και των 316 θεσμικών μέτρων, μέσω των οποίων έγιναν οι μεγαλύτερες διαρθρωτικές μεταβολές στην Ιστορία της ελληνικής οικονομίας.
2) Το εθνικόν εισόδημα ευρίσκετο το 1967 στα 774 δολλάρια κατά κεφαλήν, και έφθασε το 1973 στα 1830 δολάρια. Προσαυξήθηκε δηλαδή 1,5 φορές εντός 6 ετών, με μέσον όρον ετησίας αυξήσεως 8-8,5%. Η αύξησις αυτή, υπήρξεν η μοναδική και μεγαλύτερη του εθνικού μας βίου.
3) Το εθνικόν μας νόμισμα – η δραχμή – κατέστη το σκληρότερον νόμισμα του κόσμου. Από την 10ην θέσιν στην οποίαν παρελήφθη το 1967, έφθασε στην πρώτην θέσιν διεθνώς σε αγοραστικήν δύναμιν, καθ’ όλην την διάρκειαν της Επαναστατικής εξαετίας. Αποτέλεσμα υπήρξεν η ανατίμησίν της κατά 10% (27 δραχμές το δολλάριον) από την κυβέρνησιν Μαρκεζίνη την 20-10-1973.
Αυτό συνέβη για πρώτην και μοναδικήν φοράν στην νεοελληνικήν Ιστορίαν.
4) Ο Τιμάριθμος υπήρξεν ο μικρότερος παγκοσμίως με μέσον ετήσιον ρυθμόν αυξήσεως 2,6% πράγμα που επετεύχθη να διατηρηθεί και κατά την διεθνή οικονομικήν κρίσιν των ετών 1972 – 1973.
5) Ο μέσος όρος παραγωγικότητος της Οικονομίας ανά έτος, υπήρξεν 7,5% καταλαμβάνοντας την πρώτην θέσιν στις χώρες του ΟΟΣΑ.
6) Οι επενδύσεις υπήρξαν οι υψηλότερες που έγιναν ποτέ. Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αυξήσεως των ιδιωτικών, ήταν 10,7% (100% συνολική αύξησις) και των Δημοσίων 10,9% (80% συνολική αύξησις). Επίσης, επετεύχθη ο άθλος του Επαναπατρισμού του Ελληνικού κεφαλαίου σε ποσοστόν 70%!
7) Ο πληθωρισμός διετηρήθη καθ’ όλην την επαναστατικήν περίδιον, κάτω του 3%, ενώ ακόμη και κατά την πετρελαϊκήν κρίσιν του 1973 συνεκρατήθη στα χαμηλότερα επίπεδα της Ευρώπης. Επίσης, το δημόσιον χρέος, διετηρήθη στο 22% του ΑΕΠ μόνον.
8) Επετεύχθη ριζοσπαστική δημοσιονομική μεταρρύθμισις, με πάταξιν της φοροδιαφυγής, και την απαλλαγήν από φόρους των χαμηλών εισοδημάτων, την μείωσιν κατά 33% της φορολογίας μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, την κατάργησιν φόρων ακινήτων, με συνέπεια οικοδομικόν οργασμόν, την απαλλαγήν από φόρους και δασμούς στα καύσιμα και υλικά των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, την ρύθμισιν της φορολογίας των ναυτιλιακών επιχειρήσεων κ.λπ.
Το 1967 ο Προϋπολογισμός παρελήφθη με έλλειμμα 500.000.000 δραχμών. Το 1975 παρεδόθη με πλεόνασμα 4.700.000.000 δραχμών.
Αυτά, είναι μόνον μερικά ενδεικτικά αριθμητικά στοιχεία, για να γίνει σύγκρισις με το σήμερα. Οι ψυχροί αριθμοί, που είναι σαφείς, δίνουν καθαρήν την εικόνα, της τότε οικονομικής ευημερίας, και αντιλαμβάνεται κανείς το γεγονός, ότι οι μεταπολιτευτικοί πολιτικοί, από αυτήν την κορυφήν, έρριψαν την χώραν στο βάραθρον της χρεοκοπίας…
Και κάτι ακόμη σημαντικόν που πρέπει να προσεχθεί: Επί 7 χρόνια, εκείνοι οι δικτάτορες, είχαν την άνεσιν να επιδοθούν σε οικονομικά σκάνδαλα, χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς. Όχι μόνον δεν έγινε τίποτε τέτοιο, αλλά το στρατιωτικόν καθεστώς υπήρξε υποδειγματικόν στην διαχείρισιν του δημοσίου χρήματος.
Και δεν είναι τυχαίον, ότι οι αρχηγοί της Απριλιανής Επαναστάσεως, έφυγαν από την ζωήν πάμπτωχοι, χωρίς να έχουν οι οικογένειές των, ούτε τα έξοδα της κηδείας. Και οι ελάχιστοι ευρισκόμενοι εν ζωή, πένονται.
Ας γίνει μία σύγκρισις με τον βίον και την πολιτείαν των πολιτικών της Μεταπολιτεύσεως, και ιδιαιτέρως με τα σκάνδαλα των «σοσιαλιστών» του ΠΑΣΟΚ, που έφεραν την χώραν στην χρεοκοπίαν.
Προκαλούν το δημόσιον αίσθημα ΠΑΣΟΚ και Αριστερά, όταν ομιλούν για τα «δεινά» της «Επταετίας». Άλλοι μπορούν να αναλύσουν, να επικρίνουν ή να αξιολογήσουν εκείνην την περίοδον. Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά δεν έχουν ηθικόν δικαίωμα για τέτοιον ρόλον. Κατ’ αρχήν, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και η τότε ομάδα του, εν αγαστή σύμπνοια με τους Κομμουνιστές, ευθύνονται για την οχλοκρατίαν του 1965-1967, η οποία είχεν ως αποτέλεσμα της έξοδον των τανκς.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕΤις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 21 Απριλίου 1967, επραγματοποιήθη βαθειά πολιτική μεταβολή. Μεγάλη μερίδα του Στρατού, με αστραπιαία ενέργεια, παραμέρισε τα κόμματα και ανέλαβε την εξουσία. Αι πολιτικαί καταστάσεις, δεν προκύπτουν από τις ιδιοτροπίες ή τις ιδέες ορισμένων προσώπων. Τις γεννούν βαθύτεροι παράγοντες.
Διά να κινηθεί ένας Στρατός, και μάλιστα με τόσην συνοχήν και αποφασιστικότητα, πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι. Ο σοφός ιστορικός Ζακ Μπαινβίλ, έγραφε: «Είναι εύκολον να ψέγεις την δικτατορίαν.
Αλλά θα ήξιζε περισσότερον να μην την καθιστάς αναγκαίαν». Κατά την περίοδον 1965 – 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τους «κεκράκτες» του, σε συνεργασίαν με την Αριστεράν, έκαμαν ό,τι μπορούσαν για να εξωθήσουν τον Στρατόν – ή κάποια μερίδα του – να επέμβει δυναμικά.
Οι δύο αυτοί παράγοντες ήσαν συνυπεύθυνοι. Ούτε ο Ανδρέας μόνος του, ούτε η Αριστερά μόνη της μπορούσαν να προκαλέσουν την πρωτοφανή εκείνη οχλοκρατία και να δυναμιτίσουν το πολιτικόν κλίμα. Χρειαζόταν η συνεργασία και των δύο πλευρών. Κι αυτό έγινε. Ο Ανδρέας χρειαζόταν την Αριστερά, η οποία είχε τη δυνατότητα και τον μηχανισμόν, να κινητοποιεί επί καθημερινής βάσεως «επαγγελματίες διαδηλωτές». Αστικόν κόμμα δεν διέθετε τέτοιες «ομάδες κρούσεως». Μόνον οι Κομμουνιστές έχουν αυτόν τον μηχανισμόν των διατεταγμένων κινητοποιήσεων.
Η Αριστερά πάλι, χρειαζόταν τον Ανδρέα ως «περικεφαλαία» για να έχει την κάλυψιν «πανδημοκρατικής εξεγέρσεως». Επίστευε, ότι με τον υιόν Παπανδρέου «βιτρίνα», εκείνη συντόμως θα γινόταν κυρίαρχος παράγων στην πολιτική ζωή του τόπου, που θα έβαζε στο περιθώριον την Δεξιάν.
Δεν πρόκειται περί εικασίας. Κατά τον Μάιον του 1966, στην Διοικούσαν Επιτροπήν της ΕΔΑ, ηγετικό της στέλεχος, ωμίλησε απεριφράστως:
«Δεν δικαιούμαστε – έλεγε – να μη λέμε στο λαό τι θα γίνει.
Εγώ λέω, να αποφασίσουμε να το πούμε. Πρώτη φάση: θα στηρίξουμε την κυβέρνηση. Δεύτερη φάση: θα συμμετέχουμε στην κυβέρνηση. Τρίτη φάση: Θα είμαστε εμείς κυβέρνηση, και θα συμμετέχουνε οι άλλοι. Και τέταρτη φάση: Θα είμαστε μόνοι εμείς κυβέρνηση…».
Κατά την άκραν Αριστεράν, λοιπόν, είχε αρχίσει μία ιδιότυπος πορεία προς την κατάκτησιν της εξουσίας. Όταν το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου βρισκόταν κρατούμενος στο Τάγμα τεθωρακισμένων στο Γουδί, είπε με οργήν στον Λεωνίδα Κύρκον: «Από την ώρα που εσείς της ΕΔΑ κάνατε με τον Ανδρέα κάτι σαν νέο ΕΑΜ, η δικτατορία κατέστη αναπότρεπτος»…
Και είχε δίκιο. Με την μακράν πολιτικήν πείραν του, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είδε σωστά τα αίτια της εκτροπής και κατελόγισε τις ευθύνες στον έξαλλον υιόν του και στην Αριστερά.
ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΑΝΔΡΕΑΣ…Θα παραμείνει για πολλά χρόνια αίνιγμα η παρουσία και ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ζωή της χώρας. Μεγαλωμένος μέσα στο θερμοκήπιο της αμερικανικής πολιτικής, έπεσε ως αερόλιθος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, προκαλώντας από τα πρώτα του βήματα, μεγάλα προβλήματα μέσα στην παράταξη της οποίας ηγείτο ο πατέρας του.
Τι επεδίωκε στην πραγματικότητα ο Ανδρέας; Θα χρειαζόταν τόμος ολόκληρος για να αναλυθεί αυτό το σκοτεινόν κεφάλαιον. Γέννημα – θρέμμα της αμερικανικής πολιτικής, μετεβλήθη αιφνιδίως σε πρωταγωνιστήν ενός περιέργου αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, ακολουθών μίαν τακτικήν, η οποία ήτο μαθηματικώς βέβαιον, ότι θα είχε σαν αποτέλεσμα την εκτροπήν από την συνταγματικήν ομαλότητα.
Και δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητον το γεγονός, ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος των Ην. Πολιτειών, ο Τζόνσον, μεσολάβησε μέσω του τότε πρεσβευτού Τάλμποτ, μην τυχόν και θιγεί από το στρατιωτικόν καθεστώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου… Δηλαδή, ο Πρόεδρος της Αμερικής, δεν ανησύχησε ούτε για τον Βασιλέα, ούτε για τον Πρωθυπουργόν του Δεξιού Κόμματος της ΕΡΕ, αλλά μόνον για τον… επικεφαλής του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα!
Μετά από 44 χψρόνια, τι εικόνα παρουσιάζει η χώρα μας; Η εθνική συμφιλίωσις που τόσον διετυμπανίσθη μετά την Μεταπολίτευσιν, κατέστη ο Δούρειος Ίππος για να εξουδετερεθούν οι εθνικόφρονες και να κυριαρχήσουν οι αντεθνικές «εκσυγχρονιστικές» δυνάμεις.
Τα πολιτικά μας ήθη έπεσαν στο χαμηλότερον επίπεδον. Η πολιτική ατμόσφαιρα αναδίδει αποπνικτικές αναθυμιάσεις ηθικής σήψεως.
Το πνεύμα του μηδενισμού και της καταφρονήσεως των θεσμών και αξιών καλύπτει ως μολυσμένον νέφος τον ουρανόν της Πατρίδος μας. Μέγιστον τμήμα του πολιτικού κόσμου, εθεώρησεν, ότι μετά την εξουθέωσιν των Ενόπλων Δυνάμεων, δύναται ανενόχλητα να επιδοθεί σε απίστευτα οικονομικά σκάνδαλα, με την βεβαιότητα, ότι ουδείς θα μπορούσε να τους ελέγξει και να τους τιμωρήσει.
Ο άνομος πλουτισμός, έγινε τρόπος ζωής των «ευφυών». Η «καπατσοσύνη» κατέστη επιστήμη. Το ΠΑΣΟΚ, κατά κύριον λόγον, ευθύνεται για το οικονομικόν κατάντημα και παρέδωσε την χώραν αιχμάλωτην στο Διεθνές Νομισματικόν Ταμείον. Η Ελλάς απώλεσε την ανεξαρτησίαν της.
Το Κοινοβούλιον χλευάζεται και περιφρονείται από τον λαόν. Τίποτε δεν έχει μείνει όρθιον σ’ αυτόν τον τόπον. Οι ορδές των αλλοδαπών κατέκλυσαν την Ελλάδα. Οι πολίτες δεν αισθάνονται πλέον ασφαλείς, ενώ η ανεργία μαραζώνει τον τόπον.
Η κυβέρνησις παρέδωσε την Παιδείαν όμηρον στην αναρχοαριστεράν και την αποκόπτει από τις εθνικές αξίες, τις ρίζες μας και από την Ορθόδοξον Χριστιανικήν πίστιν. Από την άλλην πλευράν, η Αριστερά κυριαρχεί παντού ασύδοτη.
Οι αρχές Ασφαλείας δεν τολμούν να πλήξουν αποφασιστικά τους αναρχικούς «αντιεξουσιαστές», οι οποίοι τελούν υπό την προστασίαν του ΣΥΡΙΖΑ. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται μόνον για τους λαθρομετανάστες. Και η Αξιωματική Αντιπολίτευσις, δεν τολμά να πολεμήσει αυτήν την σήψιν και την παρακμήν.
Με ποιο ηθικόν ανάστημα, λοιπόν, ομιλούν οι διάφοροι ψευδοδημοκράτες, για την «21η Απριλίου», όταν οι ίδιοι την εδικαίωσαν στα μάτια των πολιτών; Πώς τολμούν να παριστάνουν τους κήνσορες αυτοί που παρέδωσαν την ουσιαστικήν κυβέρνησιν της χώρας, στην Χούντα της «Τρόικας» και της Γκόλντμαν Σακς;
Η εθνική Νέμεσις κάποτε θα έλθει και θα είναι αμείλικτη για τους ενόχους…
Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ
elora
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου