Μια ακόμα επέτειος της απεμπολημένης Εθνικής Ημέρας της Παλιγεννεσίας. Σαν από μια «κακή συνήθεια» να προσπαθούμε να θυμόμαστε αυτή την ημέρα. Μοιάζουμε να είμαστε προσκολλημένοι σε μια ημερομηνία που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα τις εφήμερες απολαύσεις του σήμερα. Αυτό το κίβδηλο «τώρα πιάσε την ευκαιρία από τα μαλλιά, πριν είναι αργά», το νόημα του οποίου είναι ο επαίσχυντος συμβιβασμός με την ήττα παραμένει ο νούμερο ένα εχθρός μας. Σαν από μια έξω από εμάς τους ίδιους αναγκαιότητα να μην θέλουμε να είμαστε κοντά στους Ήρωες μιας άλλης μακρινής εποχής. Σαν να μην θέλουμε σε τίποτα να τους μοιάσουμε. Μα στα αλήθεια έχουμε το σθένος και την παλικαρίσσια ορμή να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να αναλογιστούμε; Μοναχά συντηρούμε στο θυμικό μας την θωριά τους. Οι σκιές τους παρελαύνουν σιμά μας, σαν να θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μας, σαν κάτι να θέλουν να μας πουν. Μα παραμένουν βουβές… Οι χαλκευμένες αναπαραστάσεις τους, από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, δείχνουν κουρασμένες. Σαν κάτι να περιμένουν τόσα και τόσα χρόνια.
Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε; Πότε θα καταφέρουμε να ζωντανέψουμε τις μορφές τους; Να κάνουμε κτήμα μας τις πνοές τους; Πότε θα καταφέρουμε όχι να ολοκληρώσουμε, αλλά απλά να συνεχίσουμε εκείνο που αυτοί ξεκίνησαν; Μια ενοχή μας βαραίνει, γιατί δεν είμαστε απλά περαστικοί, αλλά διαχειριστές όσων μας άφησαν. Και είναι έγκλημα να επιτρέπουμε αυτό που οι Ήρωές μας ξέκοψαν με θυσία και αίμα. Πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο σήμερα «περνά» ειρηνικά.
Αντισταθείτε στο ξεπούλημα της Πατρίδας, παλέψτε για την Αξιοπρέπεια των παιδιών σας. Δεν είστε μόνοι. Είμαστε πολλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου